Music Hall - Dominique A

De grands cieux gris inquiets

Clouent le jour baln?

aire au sol.

L’homme avance parmi les dunes

Il chemine en se balan?

ant

Il se souvient du Music Hall

Du long couloir en entonnoir

O?

la foule se d?

vidait

Les robes ne tenant qu'?

un fil

Et le trottoir mouill?, mouill?.

Il avance parmi les dunes

Gomina battue par le vent

Il pense qu’il est huit heures du soir

Et qu’il circule dans le couloir

O?

les?

paules bruissent en glissant

La foule se place au coeur des dunes

La mer applaudit bruyamment.

«Tu ne sais pas lui dire adieu «Lui a-t-elle dit hier au soir

«Tu n’verras pas si je pars

Ma route ne passe pas par tes yeux

Dans ta t?

te, c’est huit heures du soir

A jamais, ici ou ailleurs

C’est le velours du grand couloir

Qu’on trouverait, si on t’ouvrait le c?

ur «.

Au Casino qui toise les dunes

S'?veillent les machines, hoquetant,

Quelques orphelins de la lune

S’att?lent d?

j?

consciencieusement

A cumuler de l’infortune

Un grand caf?

serr?

l’attend

Pr?

s des machines qui cliqu?

tent

En entrant, il voit la moquette

Et il voit des lumi?

res d’avant.

«Tu ne sais pas leur dire adieu

Ni?

ces grandes lettres rouges

Ni au d?

sordre des entractes

Ni aux rideaux qui vont flottant

Tu te souviens du Music Hall

De rires et de gorges serr?

es Et du froissement des?

paules

Et dehors, le trottoir mouill?

«.

Boulevard maritime, la maison

Au c?

ur d’autres maisons muettes

Bouches closes une fois l'?t?

pass?

La table mise, la femme fluette

L’assiette qu’il n’y a qu'?

r?

chauffer

Et l’hier soir qui vibre encore

Des quelques v?

rit?s brass?

es Il lui pardonne sans un effort

C'?tait trop vrai pour le toucher.

Ils s’embrassent, elle part travailler

Elle a le pardon du fant?

me Et l’espoir ind?

boulonn?

Grote grijze onrustige luchten

Nagel de baln-dag?

begane grond.

De man gaat door de duinen

Hij loopt zwaaiend?

mier

Hij herinnert zich de Music Hall

Vanuit de lange trechtergang

Waar?

de menigte keert zich af

leeggemaakt

Jurken alleen vasthouden?

een draad

En de stoep nat, nat?

Hij vordert tussen de duinen

Winderige Gomina

Hij denkt dat het acht uur 's nachts is

En hij loopt door de gang

Waar?

de?

schouders ritselen als ze glijden

Het publiek vindt plaats in het hart van de duinen

De zee klapte luid.

"Je weet niet hoe je afscheid van hem moet nemen" zei ze gisteravond tegen hem

"Je zult niet zien of ik wegga"

Mijn weg gaat niet door jouw ogen

In jouw t?

jij, het is acht uur 's avonds

Voor altijd, hier of elders

Het is het fluweel van de grote zaal

Wat zouden we vinden als we je c zouden openen?

jij ".

Bij het Casino dat neerkijkt op de duinen

De machines ontwaken, hijgend,

Sommige wezen van de maan

Streven naar

l

gewetensvol

Om ongeluk te accumuleren

Een groot café?

nauw?

wachten op hem

Pr?

s machines die klikken?

tent

Als hij binnenkomt, ziet hij het tapijt

En hij ziet lichten?

blijf voor.

"Je weet niet hoe je afscheid van ze moet nemen

Geen van beide?

die grote rode letters

Ook niet naar de d?

volgorde van pauzes

Noch aan de gordijnen die gaan fladderen

Herinner je je de Music Hall?

Lachen en keel dichtknijpen?

es En van het geritsel van?

schouders

En buiten, het natte trottoir?

“.

Boulevard Maritime, het huis

in het hart

je andere domme huizen

Monden dicht als de?

doorgang?

Het gedekte tafeltje, de slanke vrouw

Het bord dat er alleen is?

r?

verwarmen

En gisteravond trilt dat nog steeds

Van de weinige v?

rit?s gebrouwen?

es Hij vergeeft haar zonder enige moeite

Het was te echt om aan te raken.

Ze kussen, ze gaat aan het werk

Heeft ze de vergeving van het kind?

mij En hoop ind?

vastgeschroefd?