Sorgens kammer, del II - Dimmu Borgir

Minnenes ekko stiller timen

Kneblet i tungsinnets lenker faller jeg ifra

Ikke lenger vil jeg være boltet fast i vemodighetens anker

Men endelig få lengselens slukket — Etter å dra

Drakk jeg for meget av livshåpets krus

Tok jeg gledens forfengelighet for gitt

For min strid mot tomhetens smerte — Denne dødsangstens rus

Er det eneste ene igjen — Som er mitt

I min ensomhet vet jeg likevel

At jeg ikke har noen andre å takke enn meg selv

Derfor er jeg rolig når

Repet strammer rundt min nakke

Stumme viner kan ei gi trøst

Menigmann i gravkorets forsamling vil aldri fatte

Det landet av fortapelse

Jeg egenhendig skapte

Denne intense dragning mot dødens portaler

(Har jeg som) En vandrende studie i gråtkvalt messe-noir

Behersket siden tidens morgen

Men noe jeg aldri lot slippe taket — Var sorgen

The echoes of silence sets the hour

Gagged in the chains of «depression», I fall away

No more I will be bolted fast in the anchor of «melancholy»

But finally get my longing «fulfilled" — for leaving

Did I drink too much from the goblet of «lifehope»?

Did I take the vanity of joy for granted?

For my battle against the pain of emptiness — this intoxication of the angst of

death

Is all that is left… that is mine

In my loneliness I still know

That I have none to thank but myself

This is why I remain calm

As the rope is tightening around my neck

Silent witnesses can not give comfort

The ordinary man in the assembly of the «gravechoir»

Tha land of perdition

I created by my own hands

This intense attraction to the portals of death

(I have as) A wandering study of tearful black mass

Controlled since the dawning of time

But something I never would let go.

was the sorrow

De echo van herinneringen bepaalt het uur

De prop in de ketenen van melancholie val ik af

Ik zal niet langer vastgebout zijn aan het anker van de melancholie

Maar krijg eindelijk het verlangen weg - Na het vertrek

Ik dronk te veel van de mok hoop voor het leven

Ik nam de ijdelheid van vreugde als vanzelfsprekend aan

Voor mijn strijd tegen de pijn van leegte - De bedwelming van deze angst voor de dood

Is de enige die nog over is - die van mij is

In mijn eenzaamheid weet ik het nog

Dat ik niemand anders te danken heb dan mezelf

Daarom ben ik kalm wanneer

Het touw trekt strak om mijn nek

Stille wijnen kunnen geen troost bieden

Een gewoon persoon in de gemeente van het grafkoor zal het nooit begrijpen

Dat land van verderf

Ik heb met mijn eigen handen gemaakt

Deze intense aantrekkingskracht op de poorten van de dood

(Heb ik dat) Een zwervende studie in huilende messe-noir

Beheerst sinds het begin der tijden

Maar iets wat ik nooit heb losgelaten - was het verdriet

De echo's van stilte bepalen het uur

Gekneveld in de ketenen van «depressie», val ik weg

Nooit meer zal ik vastgeschroefd worden in het anker van «melancholie»

Maar krijg eindelijk mijn verlangen «vervuld» - om te vertrekken

Heb ik te veel gedronken uit de beker van «lifehope»?

Heb ik de ijdelheid van vreugde als vanzelfsprekend beschouwd?

Voor mijn strijd tegen de pijn van leegte - deze bedwelming van de angst van

dood

Is alles wat er nog over is... dat is van mij

In mijn eenzaamheid weet ik het nog

Dat ik niemand anders te danken heb dan mezelf

Daarom blijf ik kalm

Terwijl het touw om mijn nek strakker wordt

Stille getuigen kunnen geen troost bieden

De gewone man in de vergadering van het «grafkoor»

Het land van verderf

Ik heb met mijn eigen handen gemaakt

Deze intense aantrekkingskracht op de poorten van de dood

(Ik heb als) Een zwervende studie van betraande zwarte massa

Gecontroleerd sinds het aanbreken van de tijd

Maar iets wat ik nooit zou loslaten.

was het verdriet