Architecture of a Genocidal Nature - Dimmu Borgir

A dismal universal hiss, the sound of public scorn

The brush that sweeps across the spectral fields

This landscape is not without a sense of epic wonder

A vast scale that places this sprawling underworld

Into a realm of frames

With a blood-storm fading into the distance

Floating without directions over this smouldering landscape

Caught in a moment of transformation

These shades of anatomic malignant nature

Approached on another in an unpleasant way

Frozen in the act of speech, desperate to express it’s state

Created in a shape to accommodate a wide variety of demonic forms

The realm of the benighted aristocracy of evil most pure

This is where wounds of deadly hate have pierced so deep

Emerged from the depths of the earth gasps

It rages against mankind, to annihilate the earth and worse

It spills the blood like rain, the beauty of death it represents

Devouring their flesh with a razorblade smile

Genes would still blindly carry on smouldering ember of hell

Limned with gold leaf, the scarlet brush

That sweep all traces of time, place and pattern

Total death in every nation

Monuments of vanquished civilization

Just as brilliantly removed ruthlessly eliminated

The cornerstone of human emotions

Has now been drained away

I saw death of a most uncommon nature

Een somber universeel gesis, het geluid van publieke minachting

De borstel die over de spectrale velden veegt

Dit landschap is niet zonder een gevoel van episch wonder

Een enorme schaal die deze uitgestrekte onderwereld plaatst

In een rijk van frames

Met een bloedstorm die in de verte verdwijnt

Zonder richting zwevend over dit smeulende landschap

Gevangen in een moment van transformatie

Deze tinten van de anatomische kwaadaardige natuur

Benaderd op een ander op een onaangename manier

Bevroren in de daad van spraak, wanhopig om zijn staat uit te drukken

Gemaakt in een vorm die geschikt is voor een breed scala aan demonische vormen

Het rijk van de achterlijke aristocratie van het meest pure kwaad

Dit is waar de wonden van dodelijke haat zo diep zijn doorgedrongen

Opgestegen uit de diepten van de aarde hapt naar adem

Het woedt tegen de mensheid, om de aarde te vernietigen en erger

Het morst het bloed als regen, de schoonheid van de dood die het vertegenwoordigt

Hun vlees verslinden met een scheermesjesglimlach

Genen zouden nog steeds blindelings smeulende sintels van de hel voortzetten

Limned met bladgoud, de scharlaken borstel

Dat veegt alle sporen van tijd, plaats en patroon weg

Totale dood in elk land

Monumenten van de overwonnen beschaving

Net zo briljant verwijderd meedogenloos geëlimineerd

De hoeksteen van menselijke emoties

Is nu weggepompt

Ik zag de dood van een zeer ongewone aard