On a Faded Violet - Die Verbannten Kinder Evas

The colour from the flower is gone

Which like thy sweet eves smiled on me

The odour from the flower is flow

Which breath of thee and only thee

A withered, lifeless, vacant form

It lies on my abandoned breast

And mocks the heart which yet is warm

With cold and silent rest

I weep — my tears revive it not

I sigh — it breathes no more on me

Its mute and uncomplaining lot

Is such as mine should be

De kleur van de bloem is weg

Die net als je lieve vooravond naar me lachten

De geur van de bloem is flow

Welke adem van jou en alleen jij?

Een verwelkte, levenloze, lege vorm

Het ligt op mijn verlaten borst

En bespot het hart dat nog warm is

Met koude en stille rust

Ik huil — mijn tranen doen het herleven, niet

Ik zucht — het ademt niet meer bij mij

Zijn stomme en niet klagende lot

Is zoals de mijne zou moeten zijn