Der Elende - Die Apokalyptischen Reiter

Ein Lichtermeer strömt auf mich ein,

Es geißelt der verlogene Schein,

Gedanken wandern zu erhaschen,

Den Inhalt meiner leeren Taschen.

Gier regiert, die Missgunst blüht,

Das Elend auf der Straße liegt,

Es schleift sich kreuz, es schleift sich quer,

Durch ein geputztes Stiefelheer.

Keine Hoffnung kann sein Herz erquicken,

Tränen sind das Brot seiner Not,

Wird die Liebe ihn wohl jemals finden,

Elend kriechend bis zum Tod.

War es Krieg, des Hungers Not,

Das im falsche Fährte bot?

War es das Weib, der Kinder Schar,

Was ihn brach und neu gebar?

Was nahm ihm einst das starke Bein

Und das Licht der Äugelein?

Was schnitt so tief ihm ins Gesicht,

Dass seine Fratze fürchterlich?

Keine Hoffnung kann sein Herz erquicken,

Tränen sind das Brot seiner Not,

Wird die Liebe ihn wohl jemals finden,

Elend kriechend bis zum Tod.

Der bucklige sein einsger Freund,

Verwachsen, dass den Blick man scheut,

Teilt mit ihm des Mitleids Beute,

Das Scherflein all der bessren Leute.

Een zee van licht overspoelt me,

Het plaagt het leugenachtige uiterlijk,

om gedachten te vangen die ronddwalen,

De inhoud van mijn lege zakken.

Hebzucht regeert, wrok bloeit,

De ellende ligt op straat

Het maalt zichzelf kriskras, het maalt zichzelf over,

Door een opgepoetst leger laarzen.

Geen hoop kan zijn hart verfrissen

tranen zijn het brood van zijn nood,

Zal liefde hem ooit vinden

Erbarmelijk kruipend tot de dood.

Was het oorlog, de behoefte aan honger,

Dat in het verkeerde spoor aangeboden?

Was het de vrouw, de kudde kinderen,

Wat brak hem en beviel opnieuw?

Wat ooit zijn sterke been wegnam

En het licht van de kleine oogjes?

Wat sneed zo diep in zijn gezicht

Dat zijn gezicht verschrikkelijk?

Geen hoop kan zijn hart verfrissen

tranen zijn het brood van zijn nood,

Zal liefde hem ooit vinden

Erbarmelijk kruipend tot de dood.

De gebochelde zijn enige vriend,

Overwoekerd die terugschrikt om te kijken

deel met hem de buit van medelijden,

De mijt van alle betere mensen.