Dona Nobis Pacem - Desolation

Rising from the lake of fire the white swan wings shall burn

Soaring up they take you higher it breaks your smile with every turn

Stretched out into cold horizons are memories of the serpent shore

A silent taste of cursed desires, afraid, but still you long for more

Defeat, oh horrid vision, leave my mind!

Set me free from the cage of my memories and of my dreams

Open doors to oblivion where sanctified slumber awaits

Be the dreams of ephemeral stature to leave me in time

Leave my private own darkness behind as I pass through the gates

Made restless by conscience I crave for relief

but I’m wedding my eyes to the hand of a thief

Will my terror at least take my mind off the feast

and caution me to not fall asleep?

Did I burn all my oil in the eve and my slumber

so the groom shall pass me left forever to hunger

Still to kindle the fire I’ll start and awake

and beg and plead for my burning soul’s sake

Dona nobis pacem

Father, I see the clouds march up to cover the evening sky

and the stars are but dim lights in abysmal distance,

Apprehension of the moonlit enigma — of time in reversal,

suffering eternal, judgement a-coming,

deliver me from this terminal dusk unto the dawn of everlasting light

Damnation beyond the realms of earthly fire, impotent to withdraw, eternal death

Fear not my child, I shall take your hand

If you follow me to the promised land

you shall never fear again

Defeat, itself defeated, fled my mind

Set me free from the cage of my memories and of my dreams

Open doors to oblivion where sanctified slumber awaits

Be the dreams of ephemeral stature to leave me in time

Leave my private own darkness behind as I pass the gates

Opstijgend uit de poel van vuur zullen de vleugels van de witte zwaan branden

Ze stijgen op en brengen je hoger, het verbreekt je glimlach bij elke draai

Uitgestrekt in koude horizonten zijn herinneringen aan de slangenkust

Een stille smaak van vervloekte verlangens, bang, maar toch verlang je naar meer

Versla, oh afschuwelijke visie, verlaat mijn geest!

Bevrijd me uit de kooi van mijn herinneringen en van mijn dromen

Open deuren naar de vergetelheid waar geheiligde slaap wacht

Wees de dromen van kortstondige gestalte om me op tijd te verlaten

Laat mijn privé-duisternis achter als ik door de poorten ga

Rusteloos gemaakt door mijn geweten verlang ik naar opluchting

maar ik trouw mijn ogen aan de hand van een dief

Zal mijn angst in ieder geval mijn gedachten afleiden van het feest?

en me waarschuwen om niet in slaap te vallen?

Heb ik al mijn olie verbrand in de vooravond en mijn slaap?

dus de bruidegom zal me doorgeven voor altijd achtergelaten om te hongeren

Nog steeds om het vuur aan te steken, zal ik beginnen en wakker worden

en smeek en smeek omwille van mijn brandende ziel

Dona nobis pacem

Vader, ik zie de wolken optrekken om de avondhemel te bedekken

en de sterren zijn slechts gedimde lichten op een bodemloze afstand,

Begrip van het door de maan verlichte raadsel - van de tijd in omkering,

eeuwig lijden, komend oordeel,

verlos mij van deze laatste schemering tot de dageraad van eeuwig licht

Verdoemenis buiten het rijk van het aardse vuur, onmachtig om zich terug te trekken, eeuwige dood

Vrees niet mijn kind, ik zal je hand pakken

Als je me volgt naar het beloofde land

je zult nooit meer bang zijn

Versla, zelf verslagen, ontvluchtte mijn geest

Bevrijd me uit de kooi van mijn herinneringen en van mijn dromen

Open deuren naar de vergetelheid waar geheiligde slaap wacht

Wees de dromen van kortstondige gestalte om me op tijd te verlaten

Laat mijn privé-duisternis achter als ik de poorten passeer