Smogcity - Deichkind

In der City stehen Betonblocks!

Wir atmen Smog ein!

In der City stehen Betonblocks!

Wir atmen Smog ein!

Die City stresst mich!

In der City stehen Betonblocks!

Wir atmen Smog ein!

In der City stehen Betonblocks!

Wir atmen Smog ein!

Ich hab' die Augen weit geöffnet, immer auf der Hut wie 'n Dschungeltier

Wenn Du den Mut verlierst, ist das herzlich dumm von Dir

Denn in der City musst Du durch, Leute verstumpfen hier

Jeder geht an Dir vorbei, undurchschaubar wie Dunkelbier

Ich weiss nicht den Grund dafür, vielleicht sind zu viele hier

Die meisten sind überfordert für 'n einfaches: Ick liebe Dir!

Hauptsache, die Welt ist connected über T-Online

Emotionen werden kalt, werden härter als Betonstein!

Denn in der City, in der ich wohn', da stehen Betonblocks

Smog burnt meine Nase, wenn ich vom Balkon glotz'

Die Leute gehen, wissen nicht, wo die Bremse ist

Scheissegal, ob Hamburg oder Los Angeles

Ich bin verwirrt wie Al Bundy, wenn Frauen die Brüste wedeln

Der Smog der City ist undurchschaubar wie Küstennebel

An manchen Tagen brauch' ich 'n Krankenwagen

In der City gibt es wenige, die auch mal Danke sagen

Ich setz' meinen Fuss vor die Tür, schwimm' im Strom

Spür', ich bin gefangen im City-Syndrom

Die meisten sind so rücksichtslos wie Klingonen

Ich hab die neusten Tapes an Bord, wechsel' stetig meinen Standort

Sag' ständig Hallo, doch krieg' wirklich keine Antwort

Das City-Symtom: Es sagt keiner Hi

Leider bleibt in der Stadt für Guten Tag keine Zeit

Menschen bist Du einerlei, sie laufen an Dir vorbei

Überall und immerwieder der selbe Einheitsbrei

Eigentlich komm' ich damit gar nicht klar.

Ich war nicht da

Als die das gebaut haben, als das noch alles Botanik war

Hier wird zuviel gebaut, zuviel Lärm und fertige Typen

Da werd' ich gleich wütend, wenn die mich nicht ehrlich begrüssen

Bei so 'nem Style möchte man doch glatt 'ne Reise buchen

Bei heftigem Dreck und Strichern, die nach Freiern suchen

Und keiner wird den Leuten helfen, die im Siff liegen

Denn leider wird das Ganze hier keiner in 'n Griff kriegen

Als ich hierher kam, hat es mir anfangs gefallen

Wenn ich heut' schlaf', träum' ich von Sandstrand mit Palmen

Denn da draussen sind die Jobs, die Leute und Termine

Muss immer daran denken, wie und wann ich was verdiene

In Smogcity ist alles zugebaut

Der falsche Platz, wenn ich 'ne ruhige Minute brauch'

Da hilft kein Wimmern und für 'ne bessere Zeit beten

Du musst die City lieben lernen wie Bäcker Teig kneten

Wenn ich mich in der Stadt in den hektischen Wahn stürze

Dreh' ich durch wie 'ne elektrische Zahnbürste

Ich muss mein Leben, die Zukunft und das Geld regeln

Was würde ich hergeben, könnt' ich einfach um die Welt segeln

Statt dessen muss ich mich vertragen mit den Psychopathen

Die an meinen Nerven nagen wie abends die Küchenschaben

An üblen Tagen kannst Du keinen Schritt machen wie im Bus Insassen

Fühlst Dich wie Innercity-Kids im Schwitzkasten

Er zijn betonblokken in de stad!

We ademen smog in!

Er zijn betonblokken in de stad!

We ademen smog in!

De stad geeft me stress!

Er zijn betonblokken in de stad!

We ademen smog in!

Er zijn betonblokken in de stad!

We ademen smog in!

Ik heb mijn ogen wijd open, altijd op mijn hoede als een jungledier

Als je de moed verliest, is dat echt dom van je

Omdat je in de stad door moet, wordt het hier saai

Iedereen loopt langs je heen, zo ondoorgrondelijk als donker bier

Ik weet niet waarom, misschien zijn er hier te veel

De meesten worden overweldigd door een simpele: ik hou van je!

Het belangrijkste is dat de wereld verbonden is via T-Online

Emoties worden koud, worden harder dan betonblok!

Want in de stad waar ik woon, zijn er betonblokken

Smog brandt in mijn neus als ik vanaf het balkon staar

Mensen lopen, weten niet waar de remmen zijn

Het maakt niet uit of Hamburg of Los Angeles

Ik raak in de war zoals Al Bundy als vrouwen met hun borsten kwispelen

De smog van de stad is ondoorgrondelijk als kustmist

Sommige dagen heb ik een ambulance nodig

In de stad zijn er maar weinig die ook dankjewel zeggen

Ik zet mijn voet voor de deur, zwem in de stroming

Voel, ik zit gevangen in het stadssyndroom

De meeste zijn net zo meedogenloos als Klingons

Ik heb de nieuwste banden aan boord en verander constant van locatie

Blijf hallo zeggen, maar krijg echt geen antwoord

Het stadssymptoom: niemand zegt hallo

Helaas is er geen tijd in de stad voor Guten Tag

Mensen geven niet om je, ze lopen langs je heen

Overal en altijd dezelfde mengelmoes

Eigenlijk snap ik er helemaal niets van.

ik was daar niet

Toen ze het bouwden, toen het allemaal botanie was

Er wordt hier te veel gebouwd, te veel lawaai en kant-en-klare types

Ik word meteen boos als ze me niet eerlijk begroeten

Met zo'n stijl zou je wel een reis willen boeken

Met zwaar vuil en oplichters op zoek naar klanten

En niemand zal de mensen helpen die in de siff liggen

Helaas zal niemand hier de hele zaak onder controle kunnen krijgen

Toen ik hier voor het eerst kwam, vond ik het leuk

Als ik vannacht slaap, droom ik van een zandstrand met palmbomen

Want daarbuiten zijn de banen, de mensen en de afspraken

Altijd moeten nadenken over hoe en wanneer ik iets verdien

In Smogcity is alles overgebouwd

De verkeerde plek als ik een rustige minuut nodig heb

Geen gejammer en bidden voor een betere tijd zal helpen

Je moet leren van de stad te houden zoals bakkers deeg kneden

Als ik me stort in de hectische waanzin in de stad

Ik word gek als een elektrische tandenborstel

Ik moet mijn leven, de toekomst en het geld regelen

Wat zou ik geven als ik gewoon de wereld rond kon zeilen?

In plaats daarvan moet ik opschieten met de psychopaten

Ze knagen op mijn zenuwen als kakkerlakken in de avond

Op slechte dagen kun je geen stap zetten zoals de passagiers in de bus

Voel je als Innercity-kinderen in een greep