У моей могилы - DEFORM

Я так и не научился жить

В потоке дней, превратившись в пепел.

Уже нам поздно себя изменить…

Иду туда, где давно я не был.

Гранит плиты заметёт метель —

Ты позабудешь сюда дорогу.

Земля тепла, как твоя постель,

И нет прощенья мне…

Я так и не научился ждать,

Любить и верить в прощенье неба.

И мне забвенья не избежать,

И не дождаться объятий лета.

В осенний день я прольюсь дождём,

Весенним днём стану талым снегом.

Мою мольбу перекроет стон,

Мои слова разлетятся пеплом.

Как ярко светило солнце!

Как ярок весенний свет!

Когда, истекая кровью,

Я шёл, оставляя след.

Осколком Луны разбитой

Покрыта твоя Земля!

Здесь ветром с дождём побитый

У своей могилы я!

Я отделяю зёрна от плевел,

Я расщепляю атом стыда.

В калейдоскопах различных судеб

Пытаюсь я отыскать себя.

Когда покину пределы Вселенной,

Когда зажжётся моя звезда,

Наступит время сорваться с неба —

Я буду падать, сгорая дотла.

Раскройся мрачный гроб,

Проснись родитель милый.

Утешь своих детей,

Стоящих у могилы,

Промокших под дождём…

Так, не познав покоя,

Мы снова день за днём

Ждём нового героя

Ik heb nooit leren leven

In de stroom van dagen, veranderend in as.

Het is te laat voor ons om te veranderen...

Ik ga naar een plek waar ik lang niet ben geweest.

Granieten platen zullen een sneeuwstorm vegen -

Je zult de weg hierheen vergeten.

De aarde is warm als je bed

En er is geen vergeving voor mij ...

Ik heb nooit leren wachten

Om lief te hebben en te geloven in de vergeving van de hemel.

En ik kan de vergetelheid niet vermijden,

En wacht niet op de omhelzing van de zomer.

Op een herfstdag zal ik regenen

Op een lentedag zal ik gesmolten sneeuw worden.

Mijn gebed zal worden geblokkeerd door een kreun,

Mijn woorden zullen in as versplinteren.

Hoe fel scheen de zon!

Hoe helder is het licht van de lente!

Wanneer, bloeden

Ik liep en liet een spoor achter.

Een fragment van de gebroken maan

Uw aarde is bedekt!

Hier geslagen door de wind en regen

Ik ben bij mijn graf!

Ik scheid het kaf van het koren,

Ik splitste het atoom van schaamte.

In caleidoscopen van verschillende lotsbestemmingen

Ik probeer mezelf te vinden.

Als ik het universum verlaat,

Als mijn ster schijnt

De tijd zal komen om uit de lucht te breken -

Ik zal vallen, brandend op de grond.

Open de donkere kist

Word wakker lieve ouder.

Troost je kinderen

bij het graf staan,

Doorweekt in de regen...

Dus, zonder vrede te kennen,

We zijn weer dag na dag

Wachten op een nieuwe held