Uzak - Defkhan

Her nefeste nikotin çeker bu kafa kaç dert gördü kanka

Bak yanarak yaşamak kolay mı kanacka

Gözlerinden her bi nota bana dağ

Damara kan vuran bu kalp dediğiniz içimdeki kara taş

Dünya döner güneş küser düşer bi yana yas

Bu devir şeytanın hala kendini bi bok sanar aşk

Yavaş yirmi beş kurşun yedim ben arkadaş

Mutlulukla benim oynadığımız oyun saklambaç

Aslan aç ormanında yalnızım

Kader denen çizginin sisli yollarında kalmışım

Kollarında sanmışım kendimi çok yanılmışım

Her ortamın yabancısı ne hazin yok sayılmışım

Kafam kırık tüter duman güler yalan

Benim sırtım yere gelmez de işte bazen çok döner kafam

Sönmez yanan bu yara ömrü al ve bas kumara

Her nefeste nikotin çeker oksijen dar bu ara

Uzak ferah bana düşlerim hapsedilen günahlarla gençliği mahvedilen

Bu dünyada düzgün zannedilen hep elimi attığım yerde yalan

İnsanların yüzleri maskeli hep dost düşman gülleri sahtedir hep

Bu dünyada düzgün zannedilen hep elimi attığım yerde yalan

Bilinmeyen bi meçhule uzar gider geceler

Gökyüzü güneş ve mutluluk bulunmayan bi yerdeler

Yutar gider seneler onlar hep biraz ilerdeler

Beyaz bi kağıda gömülür susar biter heceler

Kesilir soluk bu yolu çok yürüdüm bıktım artık

Geçmişimdeki tüm gecekonduları yıktım artık

Sıkıldım artık bulutlardan homie çıksın artık

Güneş ve şu kalbimdeki eski resmi yırtın artık

Fena hırpalandık iz bıraktı bende sis bıraktı

Derde saldı üstümdeki iz çıkarma bilmem

Gel de bak şu filme gel yakından izle

Şahidim şu caddeler inan her gece bela benimle

Enkaz yerinde tabut bekleyin bi cesedim

Nefesim öldü benden ne bi tablo kaldı ne resim

Neresi burası burası labirent

Ve hayat göz yaşıyla karışık içilen kanlı pert

Het kost nicotine in elke ademhaling, hoeveel problemen heeft dit hoofd gehad, maat?

Kijk of het gemakkelijk is om te leven door te branden

Elke noot uit je ogen is een berg voor mij

De zwarte steen in mij die je dit hart noemt dat in de ader bloedt

De wereld draait, de zon raakt beledigd, hij valt, treur opzij

Dit tijdperk, je duivel denkt nog steeds dat hij stront is, liefje

Ik nam vijfentwintig langzame kogels, vriend

Het spel dat we graag spelen is verstoppertje

Ik ben alleen in het leeuwenhongerige bos

Ik zit vast op de mistige wegen van de lijn die het lot wordt genoemd

Ik dacht dat ik in je armen was, ik had het zo mis

Vreemdeling van elke omgeving, hoe verdrietig ben ik genegeerd

Mijn hoofd is gebroken, rookt, lacht, liegt

Mijn rug komt niet naar de grond, dus soms draait mijn hoofd veel

Neem dit brandende wondleven en gok

Elke ademhaling trekt nicotine, zuurstof is op dit moment smal

Ver weg, mijn dromen zijn in mij, wiens jeugd geruïneerd is door gevangengenomen zonden

In deze wereld ligt wat als goed wordt beschouwd altijd waar ik mijn hand leg.

De gezichten van mensen zijn altijd gemaskeerd, rozen van vriendelijke vijanden zijn altijd nep

In deze wereld ligt wat als goed wordt beschouwd altijd waar ik mijn hand leg.

Nachten gaan door met een onbekende onbekende

Ze zijn op een plek waar geen lucht, zon en geluk is

Jaren gaan voorbij, ze gaan altijd een beetje verder

De lettergrepen zijn begraven in een wit papier en de lettergrepen eindigen.

Ik ben het zat om veel over deze weg te lopen

Ik heb alle sloppenwijken in mijn verleden gesloopt

Ik verveel me nu, laten we homie uit de wolken halen

Zon en scheur die oude foto in mijn hart eraf

We waren zwaar gehavend, het liet een spoor achter, het liet een mist op mij achter

Hij kwam in de problemen, ik weet niet hoe ik een stempel op mij moet drukken

Kom deze film kijken, kom hem van dichtbij bekijken

Geloof me, deze straten zijn mijn getuige, elke nacht problemen met mij

Wacht op een kist op de plaats van het wrak, ik ben een lijk

Mijn adem stierf, noch een schilderij, noch een schilderij bleef van mij

Waar is deze plek, dit is het labyrint

En de bloedige pert die dronken is vermengd met tranen van het leven