Forty Days and Nights - David Knopfler

The wind is weeping voices and they fill my tattooed sails

Maybe God in grace rejoices as another sinner fails

She says «You talk like every crazy, transfixed by The Northern Lights

There’s a movie a-running round your head, call it 'Forty Days and Nights'»

For forty days and forty nights in the belly of my whale

I was handcuffed high on my own denial and a blacklist of betrayals

I have bowed my head in silence, nailed inside «Belief»

Crucified by certainties and righteous burning grief

I have travelled with the holy, the worldly and the wise

Baby maybe we were closer then than we ever realised

For forty days and forty nights I wrestled here with my appetites

Pressed up against your pearly gates with such promise of delights

But for all these vows to heaven, how many change their ways?

And I would sooner tremble in your eyes than feel nothing in your gaze

If I rejected all ambition — If I resigned the two bit parts

If the price was true perdition — Man I knew that from the start

I have done with helpless feelings and I have climbed your callous walls

Where catcalls, jeers and beatings break these bartered, broken souls

Where shadows vault the ceilings at the vivisection ball

When the wings of death come a- beating fast across these martyr’s halls

I’m still living with my conscience still celebrating Art

'Til I Reach the last confinement at The Home of Exiled Hearts

The King and Queen of Laughter — they got no place left to go

And they will play out their final chapter here on death row radio

Where with the angels of the city as the guilty stars burn out

My Samurai are sleeping light in Tinseltown tonite

In the wind I still hear voices as the ancient comrades call

Does God in grace avert his face as another angel falls?

I can hear their voices clearer at the final curtain call

There were many who rejoiced to see a tiny sparrow fall

How the sins of all their fathers — stack up against the sons

Called but never chosen — to be their chosen ones

And the wind is weeping voices

They fill my tattooed sails

Maybe God in grace is crying at injustice that prevails

And averts his face in sufferance for those black trains on the rails

Perhaps right now he’s a-mocking my pretensions and portrayals

In forty days and forty night-time tales

De wind is huilende stemmen en ze vullen mijn getatoeëerde zeilen

Misschien verheugt God zich in genade als een andere zondaar faalt

Ze zegt: "Je praat als een gek, gefixeerd door het noorderlicht"

Er draait een film door je hoofd, noem het 'Forty Days and Nights'»

Veertig dagen en veertig nachten in de buik van mijn walvis

Ik was geboeid door mijn eigen ontkenning en een zwarte lijst van verraad

Ik heb mijn hoofd in stilte gebogen, vastgespijkerd in «Geloof»

Gekruisigd door zekerheden en rechtvaardig brandend verdriet

Ik heb gereisd met de heilige, de wereldse en de wijze

Schat, misschien waren we toen dichterbij dan we ons ooit realiseerden

Veertig dagen en veertig nachten worstelde ik hier met mijn eetlust

Tegen je parelwitte poorten gedrukt met zo'n belofte van lekkernijen

Maar ondanks al deze geloften aan de hemel, hoevelen veranderen hun manier van doen?

En ik zou eerder in je ogen beven dan niets in je blik voelen

Als ik alle ambitie afwees — Als ik de twee delen zou opgeven

Als de prijs echt ondergang was — Man, dat wist ik vanaf het begin

Ik heb het gedaan met hulpeloze gevoelens en ik heb je ongevoelige muren beklommen

Waar geschreeuw, gejoel en afranselingen deze geruilde, gebroken zielen breken

Waar schaduwen over de plafonds springen bij de vivisectiebal

Wanneer de vleugels des doods snel over deze martelaarszalen slaan

Ik leef nog steeds met mijn geweten en vier nog steeds Kunst

Totdat ik de laatste opsluiting bereik in The Home of Exiled Hearts

De koning en koningin van het lachen — ze hebben geen plek meer om heen te gaan

En ze spelen hun laatste hoofdstuk hier op death row radio

Waar met de engelen van de stad als de schuldige sterren opbranden?

Mijn samoerai slapen licht in Tinseltown tonite

In de wind hoor ik nog steeds stemmen zoals de oude kameraden roepen

Weert God in genade zijn gezicht af als een andere engel valt?

Ik hoor hun stemmen duidelijker bij de laatste gordijnoproep

Er waren velen die verheugd waren om een ​​klein musje te zien vallen

Hoe de zonden van al hun vaders zich opstapelen tegen de zonen?

Geroepen maar nooit gekozen — om hun uitverkorenen te zijn

En de wind huilt stemmen

Ze vullen mijn getatoeëerde zeilen

Misschien huilt God in genade om het onrecht dat heerst

En wendt zijn gezicht af in lijden voor die zwarte treinen op de rails

Misschien bespot hij nu mijn pretenties en portretten

In veertig dagen en veertig nachtelijke verhalen