This Vicious Cabaret - David J, Kevin Haskins

They say that there’s a broken light for every heart on Broadway

They say that life’s a game, then they take the board away

They give you masks and costumes and an outline of the story

Then leave you all to improvise their vicious cabaret…

In no-longer-pretty cities there are fingers in the kitties

There are warrants, forms, and chitties and a jackboot on the stair

Sex and death and human grime, in monochrome for one thin dime

At least the trains all run on time but they don’t go anywhere

Facing their responsibilities, either on their backs or on their knees

There are ladies who just simply freeze and dare not turn away

And the widows who refuse to cry will be dressed in garter and bow-tie

And be taught to kick their legs up high in this vicious cabaret

At last!

The 1998 Show!

The ballet on the burning stage

The documentary seen

Upon the fractured screen

The dreadful poem scrawled upon the crumpled page…

There’s a policeman with an honest soul that has seen whose head is on the pole

And he grunts and fills his briar bowl with a feeling of unease

Then he briskly frisks the torn remains for a fingerprint or crimson stains

And endevours to ignore the chins that he walks in to his knees

While his master in the dark nearby inspects the hands, with brutal eye

That have never brushed a lover’s thigh but have squeezed a nation’s throat

And he hungers in his secret dreams for the harsh embrace of cruel machines

But his lover is not what she seems and she will not leave a note

At last!

The 1998 Show!

The Situation Tragedy

Grand Opera slick with soap

Cliffhangers with no hope

The water-colour in the flooded gallery…

There’s a girl who’ll push but will not shove and she’s desperate for her

father’s love

She believes the hand beneath the glove maybe one she needs to hold

Though she doubts her host’s moralities she decides she is more at ease

In the Land Of Doing-As-You-Please than outside in the cold

But the backdrops peel and the sets give way and the cast get eaten by the play

There’s a murderer at the Matinee, there are dead men in the aisles

And the patrons and the actors too are uncertain if the show is through

And with side-long looks await their cue but the frozen mask just smiles

At last!

The 1998 Show!

The torch-song no one ever sings

The curfew chorus line

The comedy divine

The bulging eyes of puppets strangled by their strings

There’s thrills and chills and girls galore, sing-songs and surprises

There’s something hear for everyone, (reserve your seat today)

There’s mischief and malarkies but no queers or yids or darkies

Within this bastard’s carnival, this vicious cabaret!

Ze zeggen dat er een gebroken licht is voor elk hart op Broadway

Ze zeggen dat het leven een spel is, en dan pakken ze het bord weg

Ze geven je maskers en kostuums en een overzicht van het verhaal

Laat jullie dan allemaal hun wrede cabaret improviseren...

In niet-mooie steden zitten vingers in de poesjes

Er zijn bevelschriften, formulieren en chitties en een jackboot op de trap

Seks en dood en menselijk vuil, in zwart-wit voor een dun dubbeltje

De treinen rijden tenminste allemaal op tijd, maar ze gaan nergens heen

Geconfronteerd met hun verantwoordelijkheden, op hun rug of op hun knieën

Er zijn dames die gewoon verstijven en niet weg durven te draaien

En de weduwen die weigeren te huilen, zullen gekleed gaan in kousenband en vlinderdas

En leer hun benen hoog te schoppen in dit wrede cabaret

Eindelijk!

De voorstelling van 1998!

Het ballet op het brandende podium

De documentaire gezien

Op het gebroken scherm

Het vreselijke gedicht krabbelde op de verfrommelde pagina...

Er is een politieagent met een eerlijke ziel die heeft gezien wiens hoofd op de paal staat

En hij gromt en vult zijn bruyère kom met een gevoel van onbehagen

Dan fouilleert hij snel de gescheurde resten op een vingerafdruk of karmozijnrode vlekken

En doet zijn best om de kin te negeren waar hij in loopt tot op zijn knieën

Terwijl zijn meester in het donker dichtbij de handen inspecteert, met brutale blik

Die nog nooit de dij van een minnaar hebben geborsteld, maar de keel van een natie hebben dichtgeknepen

En hij hongert in zijn geheime dromen naar de harde omhelzing van wrede machines

Maar zijn geliefde is niet wat ze lijkt en ze zal geen briefje achterlaten

Eindelijk!

De voorstelling van 1998!

De situatietragedie

Grand Opera glad met zeep

Cliffhangers zonder hoop

De aquarel in de ondergelopen galerij...

Er is een meisje dat zal duwen maar niet zal duwen en ze is wanhopig op zoek naar haar

vaders liefde

Ze gelooft dat de hand onder de handschoen er misschien een is die ze moet vasthouden

Hoewel ze twijfelt aan de moraal van haar gastheer, besluit ze dat ze zich meer op haar gemak voelt

In het land van doen-zoals-je-alsjeblieft dan buiten in de kou

Maar de achtergronden schilferen en de decors wijken en de cast wordt opgegeten door het toneelstuk

Er is een moordenaar in de Matinee, er zijn dode mannen in de gangpaden

En ook de mecenassen en de acteurs weten niet zeker of de show door is

En met zijwaartse blikken wachten op hun keu, maar het bevroren masker glimlacht gewoon

Eindelijk!

De voorstelling van 1998!

Het fakkellied dat niemand ooit zingt

De avondklok refrein lijn

De goddelijke komedie

De uitpuilende ogen van poppen gewurgd door hun touwtjes

Er is spanning en koude rillingen en meisjes in overvloed, liedjes en verrassingen

Er is voor elk wat wils, (reserveer vandaag nog uw plaats)

Er is kattenkwaad en narigheid, maar geen queers of yids of dwazen

Binnen het carnaval van deze bastaard, dit gemene cabaret!