Justine - David J

Justine Justine

Phantom of the trail

I cast you as the love interest

An unwitting portrayal

If fate decrees reunion

Then how, where and when

A part of me was lost to you

For me to find again

I’m riding on the back of luck

Luck’s an empty shirt

Lost my ring in a handshake

Those sharks know how to hurt

I hit the bottle

The bottle hit back hard

I played the joker

You played the winning card

Justine

On a bus or on a train

The heart rules the head

Leads me down a winding lane

I lost a dream in London Town

In Holland Park

Tears and a paper crown

Justine

Justine

I call you Justine

Sometimes you’re in the country

MOstly in the town

On the Up-Escalator as I am going down

I never catch your name

So you’re always called Justine

Always longed for fleeting beauty often seen

You are omnipresent

London, Paris, Rome

And in a way

Transience is your home

So it’s a fond farewell

Maybe never more

On that sad independence day

I’ll knock on wood and it will be your door

Justine Justine

Spook van het pad

Ik heb je gecast als de liefdesbelang

Een onwetende afbeelding

Als het lot een hereniging bepaalt

Hoe, waar en wanneer dan?

Een deel van mij is voor jou verloren gegaan

Voor mij om opnieuw te vinden

Ik rijd op de rug van geluk

Geluk is een leeg shirt

Ik verloor mijn ring in een handdruk

Die haaien weten hoe ze pijn moeten doen

Ik raak de fles

De fles sloeg hard terug

Ik speelde de joker

Je hebt de winnende kaart gespeeld

Justine

In een bus of trein

Het hart regeert het hoofd

Leidt me een kronkelende baan af

Ik ben een droom kwijt in London Town

In Holland Park

Tranen en een papieren kroon

Justine

Justine

Ik noem je Justine

Soms ben je in het land

Meestal in de stad

Op de roltrap terwijl ik naar beneden ga

Ik begrijp je naam nooit

Dus je heet altijd Justine

Altijd verlangd naar vluchtige schoonheid die vaak wordt gezien

Je bent alomtegenwoordig

Londen, Parijs, Rome

En op een manier

Vergankelijkheid is je thuis

Het is dus een dierbaar afscheid

Misschien nooit meer

Op die treurige onafhankelijkheidsdag

Ik klop op hout en het zal jouw deur zijn