In Stitches - David Bazan

My body bangs and twitches, this brown liquor wets my tounge.

My fingers find the stitches, firmly back and forth they run.

I need no other memory of the bits of me I left

When all this lethal drinking is to hopefully forget about you.

I might as well admit it, like I even have a choice.

The crew have killed the captain, but they still can hear his voice.

A shadow on the water, a whisper in the wind.

On long walks with my daughter, who is lately full of questions about you.

About you.

When Job asked you the question, you responded «Who are you

To challenge your creator?"Well if that one part is true

It makes you sound defensive, like you had not thought it through

enough to have an answer, or you might have bit off more than you could chew.

Mijn lichaam bonkt en trilt, deze bruine drank maakt mijn tong nat.

Mijn vingers vinden de hechtingen, stevig heen en weer rennen ze.

Ik heb geen andere herinnering nodig aan de stukjes van mij die ik heb achtergelaten

Wanneer al dit dodelijke drinken is om je hopelijk te vergeten.

Ik kan het net zo goed toegeven, alsof ik zelfs een keuze heb.

De bemanning heeft de kapitein gedood, maar ze kunnen zijn stem nog horen.

Een schaduw op het water, een fluistering in de wind.

Op lange wandelingen met mijn dochter, die de laatste tijd vol met vragen over jou zit.

Over jou.

Toen Job je de vraag stelde, antwoordde je "Wie ben je?"

Om je maker uit te dagen?" Nou, als dat ene deel waar is

Je klinkt defensief, alsof je er niet goed over nagedacht had

genoeg om een ​​antwoord te hebben, of je hebt misschien meer gebeten dan je zou kunnen kauwen.