Schattenmal - Darkwood

Hier ruhen Fürsten, schwertgefällte Recken!

In weitgeschwungnem Feld steht stolz die Schar

der Pappeln, die sich übermächtig strecken.

Es zieht mich hin zum Blutstein, zum Altar.

Das ist die Majestät, vor der wir bangen.

Die großen Schatten überfallen mich.

Das Element, der Sturm ist hier gefangen,

des Lichtes Leidenschaft scheint fürchterlich.

Da schwingen dunkle Fahnen auf den Rasen,

die längst den Kämpfern überm Haupt geweht.

Und Fackeln brennen, die wir längst vergaßen:

Taglilien geistern auf der Gräber Beet.

Und Grab an Grab in stummer Flucht geschichtet,

gezeichnet schmal von Kreuzes Schattenmal.

Im tiefen Grund zum Himmel aufgerichtet,

des Menschen gnadenloser Marterpfahl.

Das Antlitz wendend läßt es mich nicht fliehen:

das Brausen einer ewigen Wanderschaft

nimmt mir den Atem, alte Götter ziehen

mit wilder Lust an meines Herzens Kraft.

Sie küren mich und wollen nimmer weichen,

die Toten, deren Leben mich erfüllt.

Wer ihres Blutes ist, der muß erbleichen!

Wer Heimat trägt, ist hier von Gott umhüllt.

Hier weht der Geist der Kämpfer und der Sieger,

Hier weht des Lebens junger Atemwind.

Hier liegen Männer, Kameraden, Krieger,

die des Jahrhunderts stumme Herrscher sind!

Hier weht der Geist der Kämpfer und der Sieger,

Hier weht des Lebens junger Atemwind.

Hier liegen Männer, Kameraden, Krieger,

die des Jahrhunderts stumme Herrscher sind!

Hier rusten prinsen, krijgers gevallen met zwaarden!

De menigte staat trots in een weids veld

van de populieren die zich overweldigend uitstrekken.

Ik word aangetrokken door de bloedsteen, naar het altaar.

Dit is de majesteit die we vrezen.

De grote schaduwen vallen op mij.

Het element, de storm zit hier gevangen,

de passie van het licht lijkt verschrikkelijk.

Daar wapperen donkere vlaggen op het grasveld,

die al lang over de hoofden van de strijders is gewaaid.

En fakkels branden die we lang vergeten zijn:

Daglelies schrikken op het grafbed.

En gelaagd van graf tot graf in stille vlucht,

eng gemarkeerd door de schaduw van het kruis.

opgericht in de diepe grond naar de hemel,

genadeloze martelpaal van de mens.

Als ik mijn gezicht afwend, laat het me niet vluchten:

het gebrul van een eeuwige reis

beneemt me de adem, oude goden trekken

met wilde lust voor de kracht van mijn hart.

Ze kiezen mij en willen nooit wijken,

de doden wiens leven mij vervult.

Iedereen die van hun bloed is, moet bleek worden!

Iedereen die naar huis draagt, wordt hier omringd door God.

Hier blaast de geest van de strijders en de overwinnaars,

De jonge adem van het leven waait hier.

Hier liggen mannen, kameraden, krijgers,

wie zijn de stomme heersers van de eeuw!

Hier blaast de geest van de strijders en de overwinnaars,

De jonge adem van het leven waait hier.

Hier liggen mannen, kameraden, krijgers,

wie zijn de stomme heersers van de eeuw!