Rancourt - Darkwood

Halte ihn in deinem Schoß

Mutter, einzig treue.

Furchtbar ist sein Leib und groß:

Tod gebarst du, Scheue.

Deinen Sohn, o schau ihn an!

Bohrt in dir die Reue?

Sieh, die Nachgebornen nahn,

starrend auf das Neue.

Starrend auf den Leib aus Stein,

den du einst getragen.

Mutter, jeder hört allein

wild sein Herz hier schlagen.

Fragen möchte jeder dich,

jeder läßt das Fragen.

Erde, Erde, fürchterlich

vom Geschoß zerschlagen!

Klagend rauscht ein naher Baum,

hundert um den einen.

Welch ein Wind sucht diesen Raum,

Mutter, um zu weinen?

Halte ihn in deinem Schoß,

den aus tausend Peinen

du zurücknimmst, nackt und bloß,

als den einzig deinen.

Houd hem op schoot

Moeder, alleen trouw.

Vreselijk is zijn lichaam en geweldig:

Je baarde de dood, verlegenheid.

Je zoon, o kijk naar hem!

Doordringt spijt je?

Zie, zij die later geboren werden naderden,

staren naar het nieuwe.

Staren naar het lichaam van steen

die je ooit droeg.

Moeder, iedereen hoort alleen

zijn hart klopt wild hier.

iedereen wil je vragen

iedereen laat de vragen.

Aarde, aarde, verschrikkelijk

verbrijzeld door de kogel!

Een nabijgelegen boom ritselt klagend,

honderd tegen één.

Wat een wind zoekt deze ruimte

moeder om te huilen?

houd hem op schoot,

die van duizend kwellingen

je neemt terug, naakt en bloot,

dan die van jou alleen.