Above The Edge Of Doom - Darkseed

Don’t drink the wine, it could be blood

This torrent could be thine

Turbid water cannot glearn

Your amity to truth departs

The moonlit sky is lightning up in lands where

shadows drearn my thoughts

I want to deny my frown

This war starves out my faith

it naughts my peace

Weed stamps on it’s guilt, it crumbles off

Ere you were born was beauty summer’s dead

Find the first conseit of love there bred

Faith falling…

No bitterness that I have bitter thing

Doom’s calling

Whatever midnight hath been here

The flames of love I cannot view

So glid my path with thine eyes

Winter’s cold falling deep

Make glad seasons as thou fleets

through crystal brooks where silence heats

Winning, when I saw myself to lose

Ruined love is built anew

On thorns rose stand

Two mourning eyes thy face

Bashful dreams, my soul is fled

where late sweet birds sand

Solicit your evil minds

wandering through the morning fog

Through the grove where trees conseil the light

Through the leaves, through fallen snow

My tears on your skin

but water cools not pain

from my soul which in thy breast doth lie

(It's useless shine it may forbear,

the weeping days to chase)

Find the first conceit of love there bred

Faith falling…

No bitterness that I have bitter throught

Doom’s calling…

Drink de wijn niet, het kan bloed zijn

Deze torrent kan van jou zijn

Troebel water kan niet lezen

Je vriendschap met de waarheid verdwijnt

De maanverlichte hemel licht op in landen waar

schaduwen verdringen mijn gedachten

Ik wil mijn frons ontkennen

Deze oorlog verhongert mijn geloof

het is mijn vrede niet

Wiet stempelt op zijn schuld, het brokkelt af

Voordat je werd geboren, was schoonheid de zomer dood

Vind de eerste liefdesverklaring die daar is gefokt

Geloof vallen…

Geen bitterheid dat ik een bitter ding heb

Doom roept

Welke middernacht hier ook is geweest

De vlammen van liefde die ik niet kan zien

Dus zweef mijn pad met je ogen

De kou van de winter valt diep

Maak blije seizoenen als gij vloten

door kristalheldere beekjes waar stilte verwarmt

Winnen, toen ik mezelf zag verliezen

Verwoeste liefde wordt opnieuw opgebouwd

Op doornen rozenstandaard

Twee rouwende ogen uw gezicht

Verlegen dromen, mijn ziel is gevlucht

waar late zoete vogels zand

Vraag je boze geesten aan

dwalen door de ochtendmist

Door het bos waar bomen het licht schitteren

Door de bladeren, door de gevallen sneeuw

Mijn tranen op je huid

maar water verkoelt geen pijn

van mijn ziel die in uw borst ligt

(Het is een nutteloze glans die het kan verdragen,

de huilende dagen om na te jagen)

Vind de eerste verwaandheid van liefde die daar is gefokt

Geloof vallen…

Geen bitterheid waar ik bitter door ben

Doom roept...