Nous Avions Décidé - Dany Brillant

On s'était rencontré

Dans un café près de l’université

Tu m’avais demandé pourriez-vous m’aider

A supporter la vie, à m’accompagner

Je n’ai pas hésité

J'étais surpris, j'étais un peu étonné

Mais tu étais la femme que j’attendais

Je savais que ma vie commençait…

On s’est déshabillé

Dans une chambre, au lit un peu usé, par les nuits blanches

En juin tu me disais j’aurais septembre

Il faisait beau même en décembre

On se moquait de tout,

On faisait la fête, on faisait les fous

Nous n’avions rien mais nous partagions tout

Nos copains étaient toujours avec nous…

Nous avions décidé,

De ne pas suivre les chemins tous tracés, de vivre libre

De ne pas nous plier, de faire le vide

Comme ces enfants de mai, nos guides

Nous avions décidé

De ne pas avoir peur, de ne pas trembler

Le ciel serait toujours de notre côté

L’avenir serait ce qu’on n’en ferait…

Mais sur la mer un vent s’est levé

Au loin il a tout emporté

Nos beaux rêves, nos grandes idées…

Les années ont passé,

Tu m’as laissé pour un homme qui t’offrait

Des bijoux, des palais, des prisons dorées

De belle cages aux fenêtres bien fermées

Moi je n’ai pas compris

Je croyais que l’amour nous aurait suffi

A faire de chaque jour notre paradis

Que l’on pouvait vivre de poésie…

Nos copains sont rangés,

Bien à l’abri, ils sont en sécurité, ou le croient-ils?

Leurs rêves piétinés, ils se résignent

Ils ont perdu le goût de vivre

Pour moi rien n’a changé,

Je veux encore y croire, encore espérer

Et si demain tu voulais recommencer

Le monde est toujours à réinventer

L’amour que j’ai pour toi est si grand

Qu’il n’y a pas un océan

Qui pourrait contenir mes larmes…

Nous avions décidé,

De ne pas suivre, les chemins tous tracés,

De vivre libre, de ne pas nous plier, de faire le vide

Comme ces enfants de mai, nos guides

Nous avions décidé,

De refaire le monde, de tout changer

De ne pas accepter la fatalité

L’avenir serait ce qu’on en ferait…

we hadden elkaar ontmoet

In een café vlakbij de universiteit

Je vroeg me of je me kon helpen

Om het leven te doorstaan, om mij te vergezellen

ik heb niet geaarzeld

Ik was verrast, ik was een beetje verrast

Maar jij was de vrouw op wie ik wachtte

Ik wist dat mijn leven begon...

we kleedden ons uit

In een slaapkamer, op het bed een beetje versleten, door de slapeloze nachten

In juni vertelde je me dat ik september zou hebben

Zelfs in december was het zonnig

We lachten om alles,

We waren aan het feesten, we deden gek

We hadden niets, maar we deelden alles

Onze vrienden waren altijd bij ons...

We hadden besloten,

Niet om de platgetreden paden te volgen, om vrij te leven

Niet om te buigen, om te legen

Net als die mei-kinderen, onze gidsen

We hadden besloten

Niet bang zijn, niet beven

De hemel zou altijd aan onze kant staan

De toekomst zou zijn wat we er niet van zouden maken...

Maar op zee stak een wind op

Weg nam hij het allemaal weg

Onze mooie dromen, onze geweldige ideeën...

De jaren zijn verstreken,

Je verliet me voor een man die je aanbood

Juwelen, paleizen, gouden gevangenissen

Mooie kooien met goed gesloten ramen

ik begreep het niet

Ik dacht dat liefde genoeg voor ons zou zijn

Om van elke dag ons paradijs te maken

Dat we konden leven van poëzie...

Onze vrienden staan ​​in de rij,

Beschut, zijn ze veilig, of geloven ze dat?

Hun dromen vertrapt, ze leggen zich neer

Ze verloren de wil om te leven

Er is niets veranderd voor mij

Ik wil nog steeds geloven, nog steeds hopen

En als je morgen opnieuw zou willen beginnen

De wereld vindt altijd opnieuw uit

De liefde die ik voor je heb is zo groot

Dat er geen oceaan is

Wie kan mijn tranen inhouden...

We hadden besloten,

Niet te volgen, de paden zijn allemaal uitgestippeld,

Om vrij te leven, niet te buigen, te legen

Net als die mei-kinderen, onze gidsen

We hadden besloten,

Om de wereld opnieuw te maken, om alles te veranderen

Het lot niet accepteren

De toekomst zou zijn wat we ervan maakten...