Ласточки - Данила Дунаев

Те ласточки, помнишь, мы сидели

напротив в парке, у большого дерева.

Они сорвались в торону и полетели,

так быстро, прочь, словно метель,

и мы не успели добросить взгляд до них,

где-то с краю,

осталась исчезать шальная стая.

Мы смотрели друг на друга, странно,

пытаясь двинуться в окутавшей нас каше манной.

Ты улыбулась вдруг, я — как-то глупо,

нарушив этот сладостный легкий ступор.

Поднялся с места от страха жилы впляс,

все было как-то размыто, кроме нас.

Прошло примерно где-то секунд пятнадцать,

и некуда мне было от тебя тогда деваться.

— Ты тоже их заметила?

— смешно,

— ну, может, провожу до дома, уже темно.

Ты так красива, так умна, светла,

с тобой так хорошо и бла-бла-бла…

И я уже почти сказал тебе «любимая»,

но не имею права сделать это — ты не моя.

Не обращай внимание, я так смотрю,

всего лишь ощущая дежавю.

И что ни делай, как не обставляй,

для все это временно.

Спасибо.

Прощай.

Кафе, шипенье кофемашины, люди,

мне музыкой все эти звуки, словно в студии,

тогда являлись в нервном ожидании

момента нашего с тобой свидания.

Ты появлялась неожиданно, клянусь, всегда!

Когда и я не верил, что ты придешь, балда.

И твой портрет напротив с чашкой чайной

всегда с улыбкою в мыслях я встречаю.

Так много информации было пустой и полной,

и так хотелось нам остаться в пустоте «поклонной»,

и как хотелось высечь, смеха для,

инициалы наши с точками на стене Кремля.

Как расходились по домам часами, паузы

вытягивали дохаживая берегами Яузы,

как долго перед сном шли на уступки,

нагрев кровать и ухо телефонной трубкой.

Ты так красива, так умна, светла,

с тобой так хорошо и бла-бла-бла…

И я уже почти сказал тебе «любимая»,

но не имею права сделать это — ты не моя.

Не обращай внимание, я так смотрю,

всего лишь ощущая дежавю.

И что ни делай, как не обставляй,

для все это временно.

Спасибо.

Прощай.

Бежало время.

Я не запомнил точно

количество ночных, отосланныйх друг другу строчек,

количество звонков и откровений важных,

и от руки написаннх «люблю» бумажных,

объятьев крепких, поцелуев нежности,

цветов букетами первейшей свежести,

подруг друзей, которыми делились лихо,

как обсуждали их прикид потом мы тихо.

Не подсчитать киносеансов, театральных касс,

взаимного хвастовства кто в чем был ас,

рассветов пъяных, трезвых, тихих, громких,

и листьев, собранных по осенни в гербарий, ломких,

бульвары, скверы, улицы, аллеи, площади,

ночные бары, рестораны… Господи!

И сколько обсудили вместе мы лучших снов,

да и вообще, как много было слов.

Ты так красива, так умна, светла,

с тобой так хорошо и бла-бла-бла…

И я уже почти сказал тебе «любимая»,

но не имею права сделать это — ты не моя.

Не обращай внимание, я так смотрю,

всего лишь ощущая дежавю.

И что ни делай, как не обставляй,

для все это временно.

Спасибо.

Прощай.

Die zwaluwen, weet je nog dat we zaten

tegenover in het park, bij een grote boom.

Ze vielen van de zijkant en vlogen,

zo snel, weg als een sneeuwstorm

en we hadden geen tijd om ze te bekijken,

ergens aan de rand

de verdwaalde kudde moest verdwijnen.

We keken elkaar vreemd aan,

proberen te bewegen in de manna-pap die ons omhulde.

Je glimlachte plotseling, ik - op de een of andere manier dom,

het doorbreken van deze zoete lichte verdoving.

Ik stond op van mijn plaats, danste van angst,

alles was op de een of andere manier wazig, behalve wij.

Het duurde ongeveer vijftien seconden,

en ik kon toen nergens heen.

— Heb je ze ook opgemerkt?

- grappig,

- Nou, misschien breng ik je naar huis, het is al donker.

Je bent zo mooi, zo slim, slim,

het gaat zo goed met je en bla bla bla...

En ik zei je bijna "lieveling",

maar ik heb het recht niet om dit te doen - je bent niet van mij.

Let niet op, zo zie ik eruit

gewoon een déjà vu voelen.

En wat je ook doet, hoe je ook inricht,

want dit is allemaal tijdelijk.

Dank u.

Tot ziens.

Café, koffiezetapparaat gesis, mensen

al deze geluiden voor mij met muziek, als in een studio,

toen verschenen ze in nerveuze verwachting

het moment van onze ontmoeting met jou.

Je verscheen onverwacht, ik zweer het, altijd!

Toen ik niet geloofde dat je zou komen, dwaas.

En je portret hiernaast met een kopje thee

Ik ontmoet altijd met een glimlach in mijn gedachten.

Zoveel informatie was leeg en vol

en dus wilden we in de "boog" leegte blijven,

en hoe ik wilde snijden, voor het lachen,

onze initialen met stippen op de muur van het Kremlin.

Hoe we uren naar huis gingen, pauzes

gestrekt wandelen langs de oevers van de Yauza,

hoe lang voor het naar bed gaan ze concessies deden,

verwarming bed en oor met handset.

Je bent zo mooi, zo slim, slim,

het gaat zo goed met je en bla bla bla...

En ik zei je bijna "lieveling",

maar ik heb het recht niet om dit te doen - je bent niet van mij.

Let niet op, zo zie ik eruit

gewoon een déjà vu voelen.

En wat je ook doet, hoe je ook inricht,

want dit is allemaal tijdelijk.

Dank u.

Tot ziens.

De tijd is gevlucht.

Ik wist het niet meer precies

het aantal nachtelijke lijnen dat naar elkaar wordt verzonden,

het aantal telefoontjes en belangrijke onthullingen,

en handgeschreven "I love" papieren,

sterke knuffels, kussen van tederheid,

bloemen met boeketten van de eerste versheid,

vriendinnen van vrienden die beroemd deelden,

hoe we hun outfit bespraken dan hebben we rustig.

Tel niet filmvertoningen, theaterkassa's,

wederzijds opscheppen wie een aas was in wat,

daagt dronken, nuchter, stil, luid,

en bladeren verzameld in de herfst in herbarium, broos,

boulevards, pleinen, straten, steegjes, pleinen,

nachtbars, restaurants... Heer!

En hoeveel beste dromen we samen hebben besproken,

en in het algemeen, hoeveel woorden er waren.

Je bent zo mooi, zo slim, slim,

het gaat zo goed met je en bla bla bla...

En ik zei je bijna "lieveling",

maar ik heb het recht niet om dit te doen - je bent niet van mij.

Let niet op, zo zie ik eruit

gewoon een déjà vu voelen.

En wat je ook doet, hoe je ook inricht,

want dit is allemaal tijdelijk.

Dank u.

Tot ziens.