Midnight Traffic - Dangers

A grinding halt on the North 405.

Just trying to escape, that’s when I hear you sigh: «I hate this fucking town.

I hope I never come back.»

You roll your window up.

And it’s so plain to see, like we’re staring into the bright side of this moon.

And we’re just running away in the dead of the night.

But we’re stuck in reverse in a sea of crimson lights.

We sit in silence.

You turn the volume up.

I check the rearview and see the fire trucks.

We don’t say nothin', but that says everything.

And we ain’t moving… Somehow the miles, they grow between.

Like the distance, the years, and all the places that we’ve been… The basements,

the graves, it’s an endless pile-up of love, of hate, of midnight traffic in

my guts.

And it’s so obvious to me the things I once could not see.

We’re just running away in the dead of the night.

But we’re stuck in reverse amidst emergency lights.

The lights are flashing, the siren sounds, and through the jaws of life the

blood spreads thick on the ground.

But we ain’t stopping.

And we ain’t turning around.

I’ve got my foot to the floor, head first straight into midnight traffic.

No, we ain’t turning around.

We ain’t stopping, no, and we ain’t turning around.

Een slepende stop op de North 405.

Ik probeer gewoon te ontsnappen, en dan hoor ik je zuchten: «Ik haat deze verdomde stad.

Ik hoop dat ik nooit meer terugkom.»

Je rolt je raam op.

En het is zo duidelijk om te zien, alsof we naar de zonnige kant van deze maan staren.

En we rennen gewoon weg in het holst van de nacht.

Maar we zitten vast in achteruit in een zee van karmozijnrode lichten.

We zitten stil.

Je zet het volume hoger.

Ik bekijk de achteruitkijkspiegel en zie de brandweerwagens.

We zeggen niet niets, maar dat zegt alles.

En we bewegen niet... Op de een of andere manier groeien de kilometers ertussen.

Zoals de afstand, de jaren en alle plaatsen waar we zijn geweest... De kelders,

de graven, het is een eindeloze opeenhoping van liefde, van haat, van middernachtelijk verkeer in

mijn lef.

En het is zo duidelijk voor mij de dingen die ik ooit niet kon zien.

We rennen gewoon weg in het holst van de nacht.

Maar we zitten vast in achteruit te midden van noodlichten.

De lichten flitsen, de sirene klinkt, en door de kaken van het leven de

bloed verspreidt zich dik over de grond.

Maar we stoppen niet.

En we draaien ons niet om.

Ik sta met mijn voet op de grond, ga als eerste recht in het middernachtelijk verkeer.

Nee, we draaien niet om.

We stoppen niet, nee, en we draaien niet om.