Rien ne change - Dahlia

Guérir de ce qui nous pèse, lève les bras au ciel: le dépit

Comme un merci qui reste en suspens tout bouge toujours mais rien ne change

Rien qui puisse faire espérer crisper les phalanges

Et même cette oubli, si difficile à trouver à chercher, plus loin,

plus loin encore

Restes un peu, restes un peu on est mieux à deux

Montre moi ta force, montre moi que même sans colère on peut dire non à tout

Et réduire au silence pour renvoyer à tous leur non croyance

Affligés de ce qui semble être un grand dégoût

Un poids qui pèse encore

Regardes nos souvenirs des contraintes, des virements de bord

Des marches lentes au milieu des abîmes qu on avance

Et savoir tout prévoir, rien ne reste ici

Tout se dit rien ne s écrit on reste pris des ennuis qui martèlent au corps

Et même si je perds tout ce qui me pousse à aller de l avant

Si je perds tout ce qu on m a appris reconstruire, recoller, redessiner mes

traits

Etre enfin responsable de qui je suis

Une figure d homme qui rit dont rien n efface le rire

Des paroles ambiguës mais rien qui puisse guérir

Un temps qui traîne encore

Plus rien ne nous anime on nous retient par la peur

Qu on se serve de nos doutes pour ne plus rien comprendre

Qu on s oublie dans nos rêves toujours gonflés de fuite

Que l histoire se répète infinie et glacée

Que s abrégent les idées, les pensées, tout en acte, ne plus en parler

Que les forces s amoncellent, que les mimes se réveillent

Les muets, les fous, les symboles et nous

Le pouvoir qu on nous laisse, que tout cesse

Briser enfin le cercle

Au milieu des estimes des couleurs de vanité

Métronome de puissance le même retour

On revoit toujours les mêmes lieux, les mêmes craintes, les mêmes corps

Pour tout bousculer changer l ordre des choses, rien ne change

Et se figer avec

Genezing van wat ons naar beneden drukt, hef je armen naar de hemel: ondanks

Als een in behandeling zijnd bedankje, alles beweegt nog maar er verandert niets

Niets dat hoop kan geven om de knokkels te spannen

En zelfs die vergetelheid, zo moeilijk te vinden om verder te zoeken,

zelfs verder

Blijf een beetje, blijf een beetje, we zijn beter af samen

Toon me je kracht, laat me zien dat je zelfs zonder boosheid nee kunt zeggen tegen alles

En stilte om terug te sturen naar al hun ongeloof

Getroffen met wat lijkt op grote walging

Een gewicht dat nog steeds weegt

Kijk naar onze herinneringen aan beperkingen, spijkers

Langzame stappen in het midden van de afgronden die we vooruitgaan

En wetende hoe je alles kunt voorzien, blijft hier niets over

Alles is gezegd, niets is geschreven, we blijven in de problemen die het lichaam hamert

En zelfs als ik alles verlies wat me op de been houdt

Als ik alles verlies wat ik geleerd heb, herbouw, lijm, teken mijn

Kenmerken

Om eindelijk verantwoordelijk te zijn voor wie ik ben

Een figuur van een lachende man wiens gelach niet kan worden gewist

Dubbelzinnige teksten maar niets dat kan helen

Een tijd die nog steeds voortduurt

Niets drijft ons meer, we worden tegengehouden door angst

Laten we onze twijfels gebruiken om niets meer te begrijpen

Dat we onszelf in onze dromen vergeten, altijd opgezwollen van de vlucht

Laat de geschiedenis zich eindeloos en bevroren herhalen

Verkort ideeën, gedachten, alles in actie, praat niet meer

Laat de krachten zich opstapelen, laat de mimespelers wakker worden

Dempt, dwazen, symbolen en wij

De kracht die aan ons is overgelaten, laat het allemaal eindigen

Eindelijk de cirkel doorbreken

Te midden van achting kleuren van ijdelheid

Power metronoom dezelfde achterkant

We zien altijd dezelfde plaatsen, dezelfde angsten, dezelfde lichamen

Om de boel op te schudden, verander de volgorde van de dingen, er verandert niets

En bevriezen met