Braises - Dahlia

Viens approche un peu, que je les voies, ces cicatrices comme un remords

Un peu de temps, un peu de pertes qu on lâche

Entendre une scie qu on laisse trancher, une douleur vive, croyant qu elle dort

Mais rien qu on ose affronter, rien entendre

Une volonté bien mise à nue, une plaie qu on panse encore

Un sort qui s insinue, des braises qu on porte encore

Saigne encore cette encre par tous les pores, que l on écrive comment on cède

Comment plus rien ne nous repose, comment on erre

S aider de nos cris pour s écorcher que seuls nos voix s entendent

De tous ces bruits, plus rien d audible, nous insensibles?

Une volonté bien mise à nue, une plaie qu on panse encore

Un sort qui s insinue, des braises qu on porte encore

On tient des braises, des boules d épines, rien a saisir que l eau qui coule

On ne retient rien de ce qu on nous dit, que les mensonges

Comme tout se fane, comme tout se crispe, comme tout s attise

Aux yeux du monde on est toujours de glace, toujours une tombe

Une volonté bien mise à nue, une plaie qu on panse encore

Un sort qui s insinue, des braises qu on porte encore

Souhaites que l on se blesse, que l on souligne de couleur noire

Ces mots qui nous retiennent

Et puisque l on se sert de jeux qui brillent, de mots qui coupent comme des

lames

Que sur nos têtes le doute s évapore

Une volonté bien mise à nue, une plaie qu on panse encore

Un sort qui s insinue, des braises qu on porte encore

Kom een ​​beetje dichterbij, laat me die littekens zien als wroeging

Een beetje tijd, een beetje verlies dat we loslaten

Een zaag horen die wordt achtergelaten om te snijden, een scherpe pijn, denken dat hij slaapt

Maar niets dat we onder ogen durven te zien, niets horen

Een goed blootgelegde wil, een wond die nog steeds wordt genezen

Een betovering die binnensluipt, sintels die we nog steeds dragen

Laat deze inkt opnieuw uit elke porie vloeien, laten we schrijven hoe we opbrengen

Hoe niets ons rust, hoe we dwalen

Gebruik onze kreten om te krabben dat alleen onze stemmen worden gehoord

Van al deze geluiden, niets meer hoorbaar, wij ongevoelig?

Een goed blootgelegde wil, een wond die nog steeds wordt genezen

Een betovering die binnensluipt, sintels die we nog steeds dragen

We houden sintels vast, ballen van doornen, niets anders om vast te pakken dan stromend water

We herinneren ons niets meer dat ons is verteld, alleen leugens

Hoe alles vervaagt, hoe alles gespannen is, hoe alles oproert

In de ogen van de wereld zijn we nog steeds ijs, nog steeds een graf

Een goed blootgelegde wil, een wond die nog steeds wordt genezen

Een betovering die binnensluipt, sintels die we nog steeds dragen

Wou dat we onszelf pijn doen, dat we onderstrepen in zwarte kleur

Deze woorden die ons tegenhouden

En aangezien we spellen gebruiken die schitteren, woorden die snijden als

messen

Dat op ons hoofd de twijfel verdampt

Een goed blootgelegde wil, een wond die nog steeds wordt genezen

Een betovering die binnensluipt, sintels die we nog steeds dragen