La solitudine - Cristina D'Avena

La tua giornata è un’ombra dorata

Solitudine sull’arco dei tuoi occhi

Mi vedi ma non mi senti mai qua

Tu parli di tranquillità

Ma sai già che non è la verità

Solo come un alberello senza foglie

Solo come un grido nell’oscurità

La solitudine è un’abitudine

E quando c'è guarda dentro di te

E' un’abitudine la solitudine

Che sa di poesia e malinconia

Ma che triste melodia

Come sempre silenzioso il tuo sentiero

Corri da solo e non spicchi il volo

Ti allontani scivolando nel silenzio

Sempre più in là della tua libertà

Tu parli di tranquillità

Ma sai già che non è la verità

La solitudine è un’abitudine

E quando c'è guarda dentro di te

E' un’abitudine la solitudine

E' un’abitudine la solitudine

Che sa di poesia e malinconia

Ma che triste melodia

Je dag is een gouden schaduw

Eenzaamheid op de boog van je ogen

Je ziet me maar je hoort me hier nooit

Je spreekt van rust

Maar je weet al dat het niet de waarheid is

Net als een bladloos jonge boompje

Net als een schreeuw in het donker

Eenzaamheid is een gewoonte

En als dat zo is, kijk dan in jezelf

Eenzaamheid is een gewoonte

Dat smaakt naar poëzie en melancholie

Wat een trieste melodie

Zoals altijd is je pad stil

Ren alleen en vlucht niet

Je gaat weg, wegglijdend in stilte

Meer en meer buiten je vrijheid

Je spreekt van rust

Maar je weet al dat het niet de waarheid is

Eenzaamheid is een gewoonte

En als dat zo is, kijk dan in jezelf

Eenzaamheid is een gewoonte

Eenzaamheid is een gewoonte

Dat smaakt naar poëzie en melancholie

Wat een trieste melodie