The March of the Dead - Country Joe McDonald

The cruel war was over?

oh, the triumph was so sweet!

We watched the troops returning, through our tears;

There was triumph, triumph, triumph down the scarlet glittering street

And you scarce could hear the music for the cheers

And you scarce could see the house-tops for the flags that flew between;

The bells were pealing madly to the sky;

And everyone was shouting for the soldiers of the Queen

And the glory of an age was passing by

And then there came a shadow, swift and sudden, dark and drear;

The bells were silent, not an echo stirred

The flags were drooping sullenly, the men forgot to cheer;

We waited, and we never spoke a word

The sky grew darker, darker, till from out the gloomy rack

There came a voice that checked the heart with dread:

«Tear down, tear down your bunting now, and hang up sable black;

They are coming?

it’s the Army of the Dead.»

They were coming, they were coming, gaunt and ghastly, sad and slow

They were coming, all the crimson wrecks of pride;

With faces seared, and cheeks red smeared, and haunting eyes of woe

And clotted holes the khaki couldn’t hide

Oh, the clammy brow of anguish!

the livid, foam-flecked lips!

The reeling ranks of ruin swept along!

The limb that trailed, the hand that failed, the bloody finger tips

And oh, the dreary rhythm of their song!

«They left us on the veldt-side, but we felt we couldn’t stop

On this, our England’s crowning festal day;

We’re the men of Magersfontein, we’re the men of Spoin Kop

Colenso?

we’re the men who had to pay

We’re the men who paid the blood-price

Shall the grave be all our gain?

You owe us.

Long and heavy is the score

Then cheer us for our glory now, and cheer us for our pain

And cheer us as you never cheered before.»

The folks were white and stricken, each tongue seemed weighed with lead;

Each heart was clutched in hollow hand of ice;

And every eye was staring at the horror of the dead

The pity of the men who paid the price

They were come, were come to mock us, in the first flush of our peace;

Through writhing lips their teeth were all agleam;

They were coming in their thousands?

oh, would they never cease!

I closed my eyes and then?

it was a dream

I closed my eyes and then?

it was a dream

There was triumph, triumph, triumph down the scarlet gleaming street;

The town was mad;

a man was like a boy

A thousand flags were flaming where the sky and city meet;

A thousand bells were thundering the joy

There was music, mirth and sunshine, but some eyes shone with regret;

And while we stun with cheers our homing braves

O God, in Thy great mercy, let us nevermore forget

The graves they left behind, the bitter graves

The graves they left behind, the bitter graves

Was de wrede oorlog voorbij?

oh, de triomf was zo zoet!

We zagen de troepen terugkeren, door onze tranen heen;

Er was triomf, triomf, triomf door de scharlaken glinsterende straat

En je kon nauwelijks de muziek horen voor het gejuich

En je kon nauwelijks de daken zien van de vlaggen die ertussen vlogen;

De klokken luidden als een gek naar de hemel;

En iedereen schreeuwde om de soldaten van de koningin

En de glorie van een tijdperk ging voorbij

En toen kwam er een schaduw, snel en plotseling, donker en somber;

De klokken waren stil, geen echo bewoog

De vlaggen hingen nors naar beneden, de mannen vergaten te juichen;

We hebben gewacht, en we hebben geen woord gesproken

De lucht werd donkerder, donkerder, tot uit het sombere rek

Er klonk een stem die het hart met angst controleerde:

«Breng af, breek nu uw gors af, en hang sable zwart op;

Ze komen er aan?

het is het leger van de doden.»

Ze kwamen, ze kwamen, uitgemergeld en afgrijselijk, verdrietig en traag

Ze kwamen, alle karmozijnrode wrakken van trots;

Met aangebraden gezichten en rode wangen besmeurd, en angstaanjagende ogen van wee

En clotted holes die de kaki niet kon verbergen

Oh, het klamme voorhoofd van angst!

de bleke, met schuim besmeurde lippen!

De wankelende rijen ruïne veegden mee!

De ledemaat die viel, de hand die faalde, de bloederige vingertoppen

En oh, het sombere ritme van hun lied!

«Ze lieten ons aan de veldkant achter, maar we voelden dat we niet konden stoppen

Op deze, de bekronende feestdag van ons Engeland;

Wij zijn de mannen van Magersfontein, wij zijn de mannen van Spoin Kop

Colenso?

wij zijn de mannen die moesten betalen

Wij zijn de mannen die de bloedprijs hebben betaald

Zal het graf al onze winst zijn?

Je bent ons verschuldigd.

Lang en zwaar is de partituur

Juich ons dan nu toe voor onze glorie, en juich ons toe voor onze pijn

En juich ons toe zoals je nog nooit hebt gejuicht.»

De mensen waren blank en getroffen, elke tong leek met lood gewogen;

Elk hart werd geklemd in een holle hand van ijs;

En elk oog staarde naar de gruwel van de doden

Het medelijden van de mannen die de prijs betaalden

Ze waren gekomen, waren gekomen om ons te bespotten, in de eerste vloed van onze vrede;

Door kronkelende lippen waren hun tanden allemaal glanzend;

Ze kwamen met duizenden?

o, zouden ze nooit ophouden!

Ik sloot mijn ogen en toen?

het was een droom

Ik sloot mijn ogen en toen?

het was een droom

Er was triomf, triomf, triomf door de scharlaken glanzende straat;

De stad was gek;

een man was als een jongen

Duizend vlaggen wapperden waar de lucht en de stad elkaar ontmoeten;

Duizend klokken dreunden de vreugde

Er was muziek, vrolijkheid en zonneschijn, maar sommige ogen straalden van spijt;

En terwijl we met gejuich versteld staan ​​van onze homing braves

O God, laten we in Uw grote genade nooit meer vergeten

De graven die ze achterlieten, de bittere graven

De graven die ze achterlieten, de bittere graven