Intenebris 1 - Cleo Laine

Wintertime nighs;

But my bereavement-pain

It cannot bring again:

Twice no one dies

Flower-petals flee;

But, since it once hath been

No more that severing scene

Can harrow me

Birds faint in dread:

I shall not lose old strength

In the lone frost’s black length:

Strength long since fled!

Leaves freeze to dun;

But friends can not turn cold

This season as of old

For him with none

Tempests may scath;

But love can not make smart

Again this year his heart

Who no heart hath

Black is night’s cope;

But death will not appal

One who, past doubtings all

Waits in unhope

Wintertijd nadert;

Maar mijn rouwpijn

Het kan niet opnieuw brengen:

Twee keer gaat er niemand dood

Bloemblaadjes vluchten;

Maar aangezien het ooit is geweest,

Nooit meer die scheidingsscène

Kan me verscheuren

Vogels vallen flauw van angst:

Ik zal oude kracht niet verliezen

In de zwarte lengte van de eenzame vorst:

Kracht allang gevlucht!

Bladeren bevriezen tot dun;

Maar vrienden kunnen niet koud worden

Dit seizoen als van ouds

Voor hem met niemand

Stormen kunnen vernietigen;

Maar liefde kan niet slim maken

Ook dit jaar weer zijn hart

Wie heeft geen hart?

Zwart is het hoofd van de nacht;

Maar de dood zal niet schrikken

Iemand die, voorbij alle twijfels

Wacht in onhoop