Conquering the Shadowworld - Cirith Gorgor

Wandering draped in smothered moonlight

Distant memories consume my mind

Amidst these blackened ancient woods

The profound smell of grievance slumbers

Unfolding dreams seem vague but still

As the fields of old draw near

And these mountains I still recognise

(Bloodstained memories emerge)

«I see a maiden, young and fair, falling lifeless to the ground

A gleam once touched her face and hair yet now is nowhere to be found

Slain by black, audacious steel, her earthly ties are torn

Hatred chose her fate to seal through this malicious scorn»

A flash turns fire into stone

The gruesome dark of night weighs stronger

Striding forth through veils of fog

Unable to conquer my shadowworld

A sudden outburst lights the sky

Reveals the tortured ground I stand

Once again my body trembles

And longhidden visions come to mind

«I see her face cast into stone, engraved in darkness since that day

Under a moon so blue and roan her purest splendour fades away

But behold a cosmic sign as swirling clouds pass by

A new-born, bright star burns in line and lightens up the astral sky»

After all these years that passed

Here over the fields of old

I stumble upon an ancient stone

The air around it dead and cold

Suddenly all is clear to me

As the shadowworld opens its gates once more

Dwalen gedrapeerd in gesmoord maanlicht

Verre herinneringen verteren mijn geest

Temidden van deze zwartgeblakerde oude bossen

De diepe geur van klachten sluimert

Zich ontvouwende dromen lijken vaag, maar toch

Terwijl de velden van weleer naderbij komen

En deze bergen herken ik nog steeds

(Bloodbevlekte herinneringen komen naar boven)

"Ik zie een meisje, jong en mooi, levenloos op de grond vallen"

Een glans raakte ooit haar gezicht en haar, maar is nu nergens meer te vinden

Gedood door zwart, gedurfd staal, haar aardse banden zijn gescheurd

Haat koos haar lot om te bezegelen door deze kwaadaardige minachting»

Een flits verandert vuur in steen

De gruwelijke duisternis van de nacht weegt zwaarder

Voort schrijdend door sluiers van mist

Kan mijn schaduwwereld niet veroveren

Een plotselinge uitbarsting verlicht de lucht

Onthult de gekwelde grond waarop ik sta

Opnieuw trilt mijn lichaam

En lang verborgen visioenen komen voor de geest

«Ik zie haar gezicht in steen gegoten, sinds die dag in het duister gegraveerd»

Onder een maan zo blauw en roan vervaagt haar puurste pracht

Maar zie een kosmisch teken als wervelende wolken voorbij trekken

Een pasgeboren, heldere ster brandt in lijn en verlicht de astrale hemel»

Na al die jaren die voorbij zijn gegaan

Hier over de velden van het oude

Ik struikel over een oude steen

De lucht eromheen dood en koud

Opeens is me alles duidelijk

Terwijl de schaduwwereld zijn poorten weer opent