Уходящий - Честер Небро

Белыми белыми стали черные волосы

Когда черными стали белые полосы

Ушёл под откос или так и не тронулся

Когда мой поезд ушёл, ответьте на вопрос

Ты, несмотря на возраст, покорил Эльбрус

Мы, несмотря на грозы, вырастили куст

Где барагозы пробуют тебя на вкус

И не очко обычно губит, а к одиннадцати туз

Мы ищем благополучия, как солнца луч

На тропе невезучих под сводами туч

За ухом скрученный не забудь, старичок

На всякий случай, а то мало ли чё

Подумаешь лишнего за самого ближнего.

Когда сподвижник вдруг стал неподвижным

Плацкарт до Нижнего на верхнем потише

Нас соседи не слышат, как я пытаюсь уснуть

Наш поезд уходит, его не вернуть

Нас пытаются высадить, ну и пусть

Нам страшно и боязно, дым нам давит на грудь

А я лежу на лопатках и пытаюсь уснуть

Наш поезд уходит, его не вернуть

Нас пытаются высадить, ну и пусть

Нам страшно и боязно, дым нам давит на грудь

А я лежу на лопатках и пытаюсь уснуть

Мой поезд ушёл, мой самолёт улетел

Но на районе знают, кто здесь отец

Для холодных сердец это горячая грусть

А машинист подождёт, мы зацепили курнуть

Мы отправляемся в путь покорять и корить

Отнимать и дарить, с добрым утром, старик

У нас всё по старинке и за окном фонари

Но голос пластинки хочет поговорить

Про города, про маршруты на картах

Как пролетели года, для чего и куда

Мы всё еще едем в этих вагонах плацкартных

Желаю вам фарта, чтоб в этот раз до конца

Ни шагу назад, я продолжаю писать

Не потому что так надо, не потому что кто-то сказал

Заказал такси до вокзала

Любимой сказал, чтобы не забывала

Наш поезд уходит, его не вернуть

Нас пытаются высадить, ну и пусть

Нам страшно и боязно, дым нам давит на грудь

А я лежу на лопатках и пытаюсь уснуть

Наш поезд уходит, его не вернуть

Нас пытаются высадить, ну и пусть

Нам страшно и боязно, дым нам давит на грудь

А я лежу на лопатках и пытаюсь уснуть

Сейчас мне опять начал сниться этот сон

Я стою перед паровозом на рельсах

И за рычагами паровоза тоже я

Я мчусь на самого себя и ничего не могу поделать

Моя жизнь и моя наука оказались этим чертовым беспощадным паровозом

Которым мы наехали на всё человечество

Zwart haar werd wit wit

Toen de witte strepen zwart werden

Bergafwaarts gegaan of nooit verplaatst

Als mijn trein vertrokken is, beantwoord dan de vraag

Jij hebt, ondanks je leeftijd, Elbrus veroverd

Wij, ondanks onweersbuien, groeiden een struik

Waar de barago's je proeven?

En het is niet een punt dat meestal vernietigt, maar een aas met elf

We zijn op zoek naar welzijn, als een zonnestraal

Op het pad van de ongelukkigen onder de bogen van de wolken

Vergeet niet verdraaid achter het oor, oude man

Voor het geval dat, anders weet je nooit wat

Je denkt teveel na voor je buurman.

Toen de Companion plotseling roerloos werd

Gereserveerde zitplaats voor Nizhny op de bovenste stiller

Onze buren kunnen me niet horen terwijl ik probeer te slapen

Onze trein vertrekt, hij kan niet meer terug

Ze proberen ons af te zetten, het zij zo

We zijn bang en bang, de rook drukt op onze borst

En ik lig op mijn schouderbladen en probeer te slapen

Onze trein vertrekt, hij kan niet meer terug

Ze proberen ons af te zetten, het zij zo

We zijn bang en bang, de rook drukt op onze borst

En ik lig op mijn schouderbladen en probeer te slapen

Mijn trein is vertrokken, mijn vliegtuig is vertrokken

Maar in de omgeving weten ze wie hier de vader is

Voor koude harten is dit hete droefheid

En de chauffeur zal wachten, we hebben gerookt

We zijn op weg om te overwinnen en te verwijten

Neem en geef, goedemorgen, oude man

We hebben alles op de ouderwetse manier en er zijn lichtjes buiten het raam

Maar de stem van de plaat wil praten

Over steden, over routes op kaarten

Hoe de jaren voorbij vlogen, waarvoor en waar

We rijden nog steeds in deze couchette-auto's

Ik wens je veel succes, zodat deze keer tot het einde

Geen stap terug, ik blijf schrijven

Niet omdat het nodig is, niet omdat iemand zei

Bestelde een taxi naar het station

Geliefde zei niet te vergeten

Onze trein vertrekt, hij kan niet meer terug

Ze proberen ons af te zetten, het zij zo

We zijn bang en bang, de rook drukt op onze borst

En ik lig op mijn schouderbladen en probeer te slapen

Onze trein vertrekt, hij kan niet meer terug

Ze proberen ons af te zetten, het zij zo

We zijn bang en bang, de rook drukt op onze borst

En ik lig op mijn schouderbladen en probeer te slapen

Nu heb ik deze droom weer

Ik sta voor een locomotief op rails

En ook achter de hendels van de locomotief, I

Ik race op mezelf en er is niets dat ik kan doen

Mijn leven en mijn wetenschap bleken deze verdomd genadeloze motor te zijn

Waarmee we de hele mensheid tegenkwamen