До утра - Честер Небро

Стрелки часов обозначили полночь, над Вавилоном циклон

Проникает в салон мой разрядами молний сквозь лобовое стекло.

Это голос голодного города, ноты которого с дымом уходят в окно.

Персонажи немого кино на фоне обсаженных многоэтажек,

Парализованных сном, организованно лыка не вяжет.

Погружаясь на самое дно — снова не слово о них в репортажах.

Ночь повернулась спиной и чёрной гуашью рисует пейзажи.

Я чувствую лёгкий озноб (да), но не чувствую ног — это чувство не ново.

Я чувствую легкими смо, продолжаю вдыхать его снова и снова.

Темнота обнажила клинок и под этим покровом, как заколдованный

Город убитых дорог.

Ночь, на часах половина второго.

В этом городе дуют ветра.

Во дворах не играют гитары.

Мы останемся здесь до утра ночевать в глубине этих арок.

Там, где люди не видят добра — под подошвами на тротуарах,

А по дороге в потерянный рай каждый прожитый день, как подарок.

В этом городе дуют ветра.

Во дворах не играют гитары.

Мы останемся здесь до утра ночевать в глубине этих арок.

Там, где люди не видят добра — под подошвами на тротуарах,

А по дороге в потерянный рай каждый прожитый день, как подарок.

Снова до ниток промок среди этих домов, но не чувствую мокрых волокон.

Строчки ложатся на мокрый листок и дождь барабанит по водостокам.

Время подводит итог — это доктор, который нас будет лечить, но не трогать.

Я снова иду на восток, наблюдаю за звёздами через бинокль.

Нам стоит подумать о многом.

О многом задумался только вчера у костра.

Эпоха застоя среди новостроек.

Брат, я прошу тебя — время не трать.

Эта ночь подрывая устои не стоит того, чтобы нам за нее умирать.

Пока рушится мир, мы заново строим мосты к потусторонним мирам.

Я не в праве тревожить твой сон,

Но пора покидать невесомость,

Когда вспыхнет огнём горизонт — новый день

Будет новый день будет в нём оцифрован.

Моё Солнце проникнет в твой дом,

И в лучах его вновь околдован.

Город убитых дорог за окном.

На часах половина седьмого.

В этом городе дуют ветра.

Во дворах не играют гитары.

Мы останемся здесь до утра ночевать в глубине этих арок.

Там, где люди не видят добра — под подошвами на тротуарах,

А по дороге в потерянный рай каждый прожитый день, как подарок.

В этом городе дуют ветра.

Во дворах не играют гитары.

Мы останемся здесь до утра ночевать в глубине этих арок.

Там, где люди не видят добра — под подошвами на тротуарах,

А по дороге в потерянный рай каждый прожитый день, как подарок.

De wijzers van de klok gaven middernacht aan, een cycloon boven Babylon

Dringt mijn hut binnen met bliksemontladingen door de voorruit.

Dit is de stem van een hongerige stad, waarvan de tonen met rook uit het raam gaan.

Stille filmpersonages tegen de achtergrond van omzoomde hoogbouw,

Verlamd door de slaap, breit de bast niet op een georganiseerde manier.

Tot op de bodem storten - nogmaals, geen woord over hen in de rapporten.

De nacht keerde zich de rug toe en schildert landschappen met zwarte gouache.

Ik voel een lichte rilling (ja), maar ik voel mijn benen niet - dit gevoel is niet nieuw.

Ik voel lichte smo, ik blijf het steeds opnieuw inademen.

De duisternis legde het mes bloot en onder dit deksel, alsof het behekst was

Stad van dode wegen.

Nacht, de klok is half één.

De wind waait in deze stad.

Gitaren worden niet gespeeld in de werven.

We blijven hier tot de ochtend om de nacht door te brengen in de diepten van deze bogen.

Waar mensen niet goed zien - onder de zolen op de trottoirs,

En op weg naar het verloren paradijs, is elke dag die je leeft als een geschenk.

De wind waait in deze stad.

Gitaren worden niet gespeeld in de werven.

We blijven hier tot de ochtend om de nacht door te brengen in de diepten van deze bogen.

Waar mensen niet goed zien - onder de zolen op de trottoirs,

En op weg naar het verloren paradijs, is elke dag die je leeft als een geschenk.

Ik werd weer doorweekt tussen deze huizen, maar ik voel de natte vezels niet.

De lijnen vallen op een nat laken en de regentrommels op de goten.

De tijd vat samen - dit is een dokter die ons zal behandelen, maar ons niet zal aanraken.

Ik ga weer naar het oosten, kijkend naar de sterren door een verrekijker.

We hebben veel om over na te denken.

Ik heb gisteren veel aan het vuur gedacht.

Het tijdperk van stagnatie bij nieuwbouw.

Broeder, ik vraag je om je tijd niet te verspillen.

Deze nacht, die de fundamenten ondermijnt, is het niet waard om voor te sterven.

Terwijl de wereld instort, bouwen we opnieuw bruggen naar andere werelden.

Ik heb niet het recht om je slaap te verstoren,

Maar het is tijd om gewichtloosheid te verlaten

Wanneer de horizon in vlammen uitbarst - een nieuwe dag

Er zal een nieuwe dag in gedigitaliseerd worden.

Mijn zon zal je huis binnendringen,

En in zijn stralen was hij weer betoverd.

De stad van dode wegen buiten het raam.

Het is half acht.

De wind waait in deze stad.

Gitaren worden niet gespeeld in de werven.

We blijven hier tot de ochtend om de nacht door te brengen in de diepten van deze bogen.

Waar mensen niet goed zien - onder de zolen op de trottoirs,

En op weg naar het verloren paradijs, is elke dag die je leeft als een geschenk.

De wind waait in deze stad.

Gitaren worden niet gespeeld in de werven.

We blijven hier tot de ochtend om de nacht door te brengen in de diepten van deze bogen.

Waar mensen niet goed zien - onder de zolen op de trottoirs,

En op weg naar het verloren paradijs, is elke dag die je leeft als een geschenk.