Сон - Честер Небро

Я не запоминаю снов, люди, пересказывающие сны всех утомляют

Но этот сон меня преследует, сам не знаю почему

Он меня пугает, чувство фатальности не покидает меня

Что бы я воспрянул духом, понадобилось то, что я называю чудом

Ночь была темной, дрейфуя на волнах, шлюпка на сломанных веслах несла их к утесу

Куда Бог занес нас, страх, словно заноза, проникая под кожу сводил матросов с ума

На горизонте мерцали дома, нет, это обман, скалистая местность, это чужая страна

В пепельной дымке тумана становилось прохладно, они понимали, что не вернутся обратно

Кутаясь в рыбацкие куртки, команда, остатки махорки прибили, потянул дымок ароматный

Фляга со спиртом пуста, еще ночью распита, ведь если знобит, нет благородней напитка

В то время боцман и юнга вспоминали тепло и уют их кают, к обоюдному мнению

Пришли даже матросы, в то, осеннее утро, когда капитан с мостика крикнул: "Полундра!"

Мы тонем, в итоге, наши вдовы слезами заполнят портовые ДОКи

И без нас будут встречать новых героев, да прибудет к ним совесть в одежде, пропитанной солью

Пусть море для них станет пухом и вопреки советам отца

Для тех, кто силен духом, правильный путь подскажут небеса

Пусть море для них станет пухом и пусть нет больше жизни в стеклянных глазах

Для тех, кто силен духом, смерть это не повод, что бы повернуть назад

Увидев причал, он проявил безразличие, на нем праздничный китель, но без знаков отличий

Есть желание выпить, в конечной точке маршрута, всеми забытая бухта, разве это не чудо?

Это наш шанс, нет, это наша судьба, но почему я все еще чувствую соль на губах?

Страх оккупант, за нами шел по пятам, а матросы шептались, это не наш капитан

Двухметровый гигант, плакал как мальчик.

Как это возможно понять и что все это значит?

Растерян и озадачен он переломан как мачта, человек низкого качества...

Опасно верить в личное чудо, после этого возникает ощущение собственной важности

Но все же я вынужден сказать, похоже, произошло чудо

Ik herinner me geen dromen, mensen die dromen navertellen maken iedereen moe

Maar deze droom achtervolgt me, ik weet niet waarom

Hij maakt me bang, het gevoel van nood laat me niet los

Er was wat ik een wonder noem voor nodig om me op te vrolijken

De nacht was donker, drijvend op de golven, de boot met gebroken riemen droeg ze naar de klif

Waar God ons bracht, dreef angst, als een splinter, die onder de huid doordringt, de zeelieden tot waanzin

Huizen glinsterden aan de horizon, nee, dit is een hoax, rotsachtig terrein, dit is een vreemd land

Het werd koel in de asgrauwe waas van de mist, ze begrepen dat ze niet terug zouden keren.

Gehuld in vissersjassen, spijkerde het team de resten van shag vast en trok geurige rook

De fles met alcohol is leeg, 's nachts gedronken, want als je koude rillingen voelt, is er geen edeler drankje

De bootsman en scheepsjongen herinnerden zich destijds de warmte en het comfort van hun hutten, naar wederzijdse mening

Zelfs de matrozen kwamen, op die herfstochtend, toen de kapitein vanaf de brug riep: 'Polundra!'

We zinken, uiteindelijk zullen onze weduwen de havendokken met tranen vullen

En zonder ons zullen ze nieuwe helden ontmoeten, moge het geweten tot hen komen in kleren gedrenkt in zout

Laat de zee pluis voor hen worden en in strijd met het advies van hun vader

Voor degenen die sterk van geest zijn, zal de hemel de juiste weg wijzen

Laat de zee pluis voor hen worden en laat er geen leven meer zijn in glazen ogen

Voor degenen die sterk van geest zijn, is de dood geen reden om terug te keren.

Toen hij de pier zag, toonde hij onverschilligheid, hij draagt ​​een feestelijke tuniek, maar zonder insignes

Er is een verlangen om te drinken, op het eindpunt van de route is iedereen de baai vergeten, is het geen wonder?

Dit is onze kans, nee, dit is ons lot, maar waarom voel ik nog steeds het zout op mijn lippen?

De angst van de bezetter volgde ons op de hielen, en de matrozen fluisterden, dit is niet onze kapitein

Twee meter grote reus, huilend als een jongen.

Hoe is dit te begrijpen en wat betekent het allemaal?

Verward en verbijsterd is hij gebroken als een mast, een man van lage kwaliteit...

Het is gevaarlijk om in een persoonlijk wonder te geloven, waarna er een gevoel van eigendunk ontstaat

Maar toch moet ik zeggen, het lijkt erop dat er een wonder is gebeurd