Le Petit Souper Aux Chandelles - Charles Trenet, Henri Salvador

Il y avait du monde la veille

Et il restait du Cinzano

On a fini toute la bouteille

Et les sandwichs au jambonneau

Du poulet froid, y avait plus qu’une aile

Ce fut pour elle, ça va de soi

Mais le restant d' la mortadelle

Tant pis pour elle, ce fut pour moi

Et c’est ainsi que notre belle histoire a commencé

Un soir sans y penser par un petit souper

Un petit souper aux chandelles

Un petit souper tendre au coin du feu

Nous étions heureux, je regardais ses cheveux

Et les flammes allumaient des étoiles dans ses yeux

Sur le napperon de dentelle

Le cristal jetait des reflets dorés

Tant que je vivrai, jamais je n’oublierai

Le petit souper aux chandelles

Y avait l’amour, mais pas d’eau fraîche

Le frigidaire était cassé

Comme nous avions la gorge sèche

Tout l' beaujolais y a passé

Nous savourions le bonheur de vivre

On n'était pas ivre

On était bien

Comment nos lèvres se joignirent

Il faut bien l' dire

Je n’en sais rien

La brise entrant par la fenêtre

Souffla les bougies

Et je ne sus jamais si elle avait rougi

Doux petit souper aux chandelles

Doux petit souper tendre au coin du feu

Nous étions heureux, tout semblait combler nos vœux

Et la nuit protégeait le plus tendre des aveux

Jamais elle ne fut aussi belle

Que dans le moment où le feu mourait

Tant que je vivrai, jamais je n’oublierai

Le petit souper aux chandelles

Er waren mensen de avond ervoor

En er was nog wat Cinzano over

We hebben de hele fles opgedronken

En de broodjes ham

Koude kip, er was meer dan één vleugel?

Het was natuurlijk voor haar

Maar de rest van de mortadella

Jammer voor haar, het was voor mij

En zo begon ons mooie verhaal

Op een avond zonder erbij na te denken met een klein avondmaal

Een klein avondmaal bij kaarslicht

Een teder avondmaal bij het vuur

We waren blij, ik keek naar haar haar

En de vlammen verlichtten sterren in haar ogen

Op het kanten kleedje

De kristallen gegoten gouden reflecties

Zolang ik leef, zal ik nooit vergeten

Het kleine avondmaal bij kaarslicht

Er was liefde, maar geen zoet water

De koelkast was kapot

Omdat we droge kelen hadden

Alle Beaujolais kwamen daar voorbij

We genoten van het geluk van het leven

We waren niet dronken

We waren goed

Hoe onze lippen elkaar ontmoetten

Het moet gezegd worden

ik weet het niet

De bries die door het raam komt

Blaas de kaarsen uit

En ik wist nooit of ze bloosde

Lief klein avondmaal bij kaarslicht

Lief klein avondmaal bij het vuur

We waren blij, alles leek aan onze wensen te voldoen

En de nacht beschermde de tederste bekentenis

Nooit was ze zo mooi

Dat op het moment dat het vuur doofde

Zolang ik leef, zal ik nooit vergeten

Het kleine avondmaal bij kaarslicht