Trad / Arr Vaughan Williams : Loch Lomond - Chanticleer, Ральф Воан-Уильямс

By yon bonnie banks and by yon bonnie braes,

Where the sun shines bright on Loch Lomon'.

where me and my true love were ever wont to gae

On the bonnie, bonnie banks o' Loch Lomon'.

Chorus:

O ye’ll tak' the high road and I’ll tak the low road,

An' I’ll be in Scotland afore ye;

But me and my true love will never meet again

On the bonnie, bonnie banks o' Loch Lomon'.

'Twas there that we parted in yon shady glen,

On the steep, steep side o' Ben Lomon',

Where in purple hue the Hieland hills we view,

An' the moon comin' out in the gloamin'.

(chorus)

The wee birdies sing and the wild flow’rs spring,

And in sunshine the waters are sleepin';

But the broken heart it kens nae second spring,

Tho' the waefu' may cease frae their greetin'

(chorus)

The song was apparently written by a young soldier to his sweetheart.

Two

of Bonnie Prince Charlies soldiers were captured in Carlisle after the

abortive rising of 1745. One wrote the song, the other was released and

took it back to Scotland to give to his colleagues sweetheart.

The low road

refers to the soldiers impending death and the path of his spirit, whilst

the high road is either the sign of hope for which he sacrificed his life,

or the actual road back to Scotland over the high rugged hills.

Hence, his spirit would return via the low road and be back in Scotland

first.

Door yon bonnie banks en door yon bonnie braes,

Waar de zon fel schijnt op Loch Lomon'.

waar ik en mijn ware liefde altijd naar toe gingen

Op de Bonnie, Bonnie Banks van Loch Lomon.

Refrein:

O gij zult de hoofdweg nemen en ik zal de lage weg nemen,

En ik zal eerder in Schotland zijn;

Maar ik en mijn ware liefde zullen elkaar nooit meer ontmoeten

Op de Bonnie, Bonnie Banks van Loch Lomon.

't Was daar dat we scheidden in yon schaduwrijke glen,

Aan de steile, steile kant van 'Ben Lomon',

Waar in paarse tint de heuvels van Hieland we bekijken,

En de maan komt tevoorschijn in de schemering.

(Refrein)

De kleine vogeltjes zingen en de wilde stroming springt,

En in de zon slapen de wateren;

Maar het gebroken hart is geen tweede lente,

Tho' de waefu' kan ophouden frae hun begroeting

(Refrein)

Het lied is blijkbaar geschreven door een jonge soldaat aan zijn geliefde.

Twee

van Bonnie Prince Charlies soldaten werden gevangen genomen in Carlisle na de

mislukte opstand van 1745. De een schreef het lied, de ander werd uitgebracht en

nam het mee terug naar Schotland om het aan zijn collega's liefje te geven.

De lage Weg

verwijst naar de naderende dood van de soldaten en het pad van zijn geest, terwijl:

de hoofdweg is ofwel het teken van hoop waarvoor hij zijn leven opofferde,

of de eigenlijke weg terug naar Schotland over de hoge ruige heuvels.

Vandaar dat zijn geest zou terugkeren via de lage weg en terug zou zijn in Schotland

eerst.