Sorrows Of The Moon - Celtic Frost

This evening the moon dreams more lazily

As some fair woman, lost in cushions deep

With gentle hand caresses listlessly

The contour of her breasts before she sleeps

On velvet backs of avalanches soft

She often lies enraptured as she dies

And gazes on white visions aloft

Which like a blossoming to heaven rise

When sometimes on this globe, in indolence

She lets a secret tear drop down, by chance

A poet, set against oblivion

Takes in his hand this pale and furtive tear

This opal drop where rainbow hues appear

And hides it in his breast far from the sun

Deze avond droomt de maan lui

Als een mooie vrouw, diep verzonken in kussens

Met zachte hand streelt lusteloos

De contouren van haar borsten voordat ze gaat slapen

Op fluwelen ruggen van lawines zacht

Ze ligt vaak in vervoering als ze sterft

En kijkt naar witte visioenen omhoog

Die als een bloesem naar de hemel stijgen

Soms op deze aardbol, in traagheid

Ze laat een geheime traan vallen, bij toeval

Een dichter, afgezet tegen de vergetelheid

Neemt deze bleke en heimelijke traan in zijn hand

Deze opaaldruppel waar regenboogtinten verschijnen

En verbergt het in zijn borst ver van de zon