Tristesses De La Lune - Celtic Frost

Ce soir la Lune reve avec plus de paresse

Ainsi qu’une beaute sur de nombreux coussins

Qui d’une main discrete et legere caresse

Avant de s’endormir le contour de ses seins

Sur le dos satine, des molles avalanches

Mourante elle se livre aux longues pamoisons

Et promene ses yeux sur les visions blanches

Qui montent dans l’azur comme des floraisons

Quand parfois sur ce globe en sa longueur oisive

Elle laisse filer une larme furtive

Un poete pieu ennemi du sommeil

Dans le creux de sa main prend cette larme pale

Vannacht droomt de maan met meer luiheid

Evenals een schoonheid op veel kussens

Wie met een discrete en lichte hand streelt

Voordat ze in slaap valt, de contouren van haar borsten

Op de satijnen rug, zachte lawines

Stervend geeft ze zich over aan lange bezwijmingen

En dwaal met zijn ogen over de witte visioenen

Die oprijzen in het azuur als bloesems

Wanneer soms op deze aardbol in zijn inactieve lengte?

Ze laat een heimelijke traan

Een vrome dichter, vijand van de slaap

In de palm van zijn hand neemt deze bleke traan