Cercanía - Carla Morrison

Tu callabas, tu otorgabas

Tu me diste razones para que llorara

Yo fui noble, yo olvidaba

Yo no escuché con claridad lo que explicabas

Me lastimaste, ¡ay te lastimé!

La cercanía no nos dejaba ver.

Y tú antes decías que yo era el amor de tu vida

Y hoy solo me inspiras a dejarnos de querer, me desprendo sin saber

De los huesos y la piel este amor que ya no es.

Tu intentabas, yo te ignoraba

Tu me pediste regresar y yo dudaba

Yo fui torpe, yo fui mala

Yo no escuché con claridad lo que explicabas

Me lastimaste, ay te lastimé

La lejanía no nos dejaba ver.

Y tú antes decías que yo era el amor de tu vida

Y hoy solo me inspiras a dejarnos de querer, me desprendo sin saber

De los huesos y la piel este amor que ya no es.

Je was stil, je gaf toe

Je gaf me redenen om te huilen

Ik was nobel, ik was het vergeten

Ik heb niet duidelijk gehoord wat je uitlegde

Je hebt me pijn gedaan, oh ik heb je pijn gedaan!

De nabijheid liet ons niet zien.

En je zei altijd dat ik de liefde van je leven was

En vandaag inspireer je me alleen maar om te stoppen met van elkaar te houden, ik laat los zonder het te weten

Van de botten en de huid deze liefde die er niet meer is.

Je hebt het geprobeerd, ik heb je genegeerd

Je vroeg me om terug te keren en ik twijfelde

Ik was onhandig, ik was slecht

Ik heb niet duidelijk gehoord wat je uitlegde

Je hebt me pijn gedaan, oh ik heb je pijn gedaan

De afstand liet ons niet toe om te zien.

En je zei altijd dat ik de liefde van je leven was

En vandaag inspireer je me alleen maar om te stoppen met van elkaar te houden, ik laat los zonder het te weten

Van de botten en de huid deze liefde die er niet meer is.