Five Faces of Madness - Byzantine

I dreamt of heaven once

It was a calm cool and miserable place

All my friends were under the fire

I could not make out a face

I was trapped with the holiest men

The ultimate punch line to an ironic end

I screamed in my torment and writhed in my pain

As the angels did bathe me with heaven again

There is no earthly way of knowing

Which direction we are going

Not a speck of light is showing

So the danger must be growing

I draw inspiration from the micro dreams

That twitch the body before the entering

We pull ourselves into a callous induced sleep

Swallowed by the years of undigested beatings

In this place you reek of fear

Deserved malaise

Light is gone with shedding grace

And God has backed away

Free yourself from your own mind

Break yourself from your own mind

Not a speck of light is showing

So the danger must be growing

In this place you reek of fear

Deserved the horrors of life

Ik droomde ooit van de hemel

Het was een rustige, koele en ellendige plek

Al mijn vrienden lagen onder het vuur

Ik kon geen gezicht onderscheiden

Ik zat vast met de heiligste mannen

De ultieme clou tot een ironisch einde

Ik schreeuwde in mijn kwelling en kronkelde in mijn pijn

Zoals de engelen me weer met de hemel baadden

Er is geen aardse manier om te weten

Welke kant gaan we op

Er is geen spikkeltje licht te zien

Dus het gevaar moet groeien

Ik haal inspiratie uit de microdromen

Die het lichaam trillen voor het binnenkomen

We trekken onszelf in een ongevoelige, geïnduceerde slaap

Opgeslokt door de jaren van onverteerde afranselingen

Op deze plek stink je naar angst

Verdiende malaise

Het licht is weg met vergietende gratie

En God heeft zich teruggetrokken

Bevrijd jezelf van je eigen geest

Breek jezelf uit je eigen geest

Er is geen spikkeltje licht te zien

Dus het gevaar moet groeien

Op deze plek stink je naar angst

Verdiende de verschrikkingen van het leven