İstasyon İnsanları - Teoman, Bülent Ortaçgil

Ruhi’dir benim adım hiç çıkamam evimden

Dostlar uydururum hayali mutluyumdur bu yüzden

Bir çiçek dürbününden insanlara bakarken

Bir gün bir istasyon gördüm trenleri geciken

Yolcular ellerinde tek gidişlik bir bilet

Henüz bilmeseler de hayat bundan ibaret

İstasyon insanları buradalar tesadüfen

Aynı rüyayı görüp ayrı yerlere giden

Eskiden çok eskiden ben daha çok küçükken

Henüz cennet plajı otopark olmamışken

Mercanların arasında küçük balıklar vardı

En güzelleri el boyunda kavuniçi olanlardı

Bir gün bir rüya gördüm o kavuniçi balık benmişim

Büyümem beklenmeden afiyetle yenmişim

İstasyon insanları buradalar tesadüfen

Aynı rüyayı görüp ayrı yerlere giden

Ruhi’dir benim adım

Bir sırrım var saklarım

Ama görünce anlarsınız

Yalnız dikkat acımayın acınmak canımı en çok acıtandır

İstasyon insanları buradalar tesadüfen

Aynı rüyayı görüp ayrı yerlere giden

Mijn naam is Ruhi, ik kan mijn huis nooit verlaten

Ik maak vrienden, dus ik ben blij

Door een caleidoscoop naar mensen kijken

Op een dag zag ik een station met vertraagde treinen

Passagiers hebben een enkele reis

Ook al weten ze het nog niet, daar draait het leven om

Stationsmensen zijn hier toevallig

Dromen van dezelfde droom en naar verschillende plaatsen gaan

Lang geleden toen ik nog heel jong was

Terwijl Paradise Beach nog geen parkeerplaats is

Er waren kleine vissen tussen de koralen

De mooiste waren de handgrote meloenen.

Op een dag droomde ik dat ik die oranje vis was

Ik werd opgegeten zonder op mijn groei te wachten

Stationsmensen zijn hier toevallig

Dromen van dezelfde droom en naar verschillende plaatsen gaan

Ruhi is mijn naam

Ik heb een geheim dat ik bewaar

Maar je zult het begrijpen als je ziet

Wees voorzichtig, heb geen medelijden, medelijden doet me het meest pijn

Stationsmensen zijn hier toevallig

Dromen van dezelfde droom en naar verschillende plaatsen gaan