Absolute Zero - Bruce Hornsby, Jack DeJohnette

Time is stopped

And I’m floating there on air

I can watch myself, my head is elsewhere

I’m suspensed, suspended in mid-air

But surprise, surprise I’m still here, so there

Cognition is a billion years ago somewhere

Let’s slip out of this life we know, into some timeless repose

Hey, come on, let’s go

Down to two seventy-three below

Let’s go sliding down the scale

Way down, down beyond the veil

I’ll be feeling fine at absolute zero

Memory, identity, on another self-plane

And you will be sustained (With cryo-preservatives)

Robotize, enzymes, nucleotides, in time

Vitrification

Brain-edit, you will get it, if you let it

Frozen

Hey, come on, let’s go

Down to two seventy-three below

Let’s go sliding down the scale

Way down, down beyond the veil

I’ll be feeling fine at absolute zero

Time re-starts

Another chance, it maybe better next time

We’ll be minus a hundred and ten

Maybe that’ll do just fine

Low temps, slow metabolism down and then

We will stop the gradual slide

For centuries end on end

Frozen to solid

For a hundred years and then emerge

You will re-encounter yourself

Oh, what a lovely fantasy turn

Hey, come on, let’s go

Down to two seventy-three below

Let’s go sliding down the scale

Way down, down beyond the veil

De tijd is gestopt

En ik zweef daar in de lucht

Ik kan naar mezelf kijken, mijn hoofd is ergens anders

Ik ben geschorst, geschorst in de lucht

Maar verrassing, verrassing, ik ben er nog, dus daar

Cognitie is ergens een miljard jaar geleden

Laten we uit dit leven glippen dat we kennen, in een tijdloze rust

Hé, kom op, laten we gaan

Tot twee drieënzeventig hieronder

Laten we naar beneden gaan op de schaal

Weg naar beneden, voorbij de sluier

Ik voel me prima op absoluut nul

Geheugen, identiteit, op een ander zelfgebied

En je wordt ondersteund (met cryo-conserveringsmiddelen)

Robotiseren, enzymen, nucleotiden, op tijd

Verglazing

Brain-edit, je krijgt het, als je het toelaat

Bevroren

Hé, kom op, laten we gaan

Tot twee drieënzeventig hieronder

Laten we naar beneden gaan op de schaal

Weg naar beneden, voorbij de sluier

Ik voel me prima op absoluut nul

Tijd start opnieuw

Nog een kans, de volgende keer misschien beter

We zijn min honderdtien

Misschien komt dat wel goed

Lage temps, trage stofwisseling en dan

We stoppen de geleidelijke verschuiving

Eeuwenlang eind aan eind

Bevroren tot vast

Honderd jaar en dan verschijnen

Je komt jezelf weer tegen

Oh, wat een mooie fantasiedraai

Hé, kom op, laten we gaan

Tot twee drieënzeventig hieronder

Laten we naar beneden gaan op de schaal

Weg naar beneden, voorbij de sluier