Deep Winter - Bob Catley

The setting sunlight fades

And once again I’m lonely

You’re here beside me Yet a thousand miles away

So as I pray for sleep

That I might wake up only

To find it’s all been just a dream

A big mistake, a re-take

Now the hourglass of time is still

Catatonic on the windowsill

Frozen solid by the winds that chill

You and me Locked in deep winter

Summer passed away

We both have nothing left to say

Lost in deep winter

Broken down, decayed

Now just the memories remain

We used to laugh and cry

It felt so natural to me It seemed the springtime

In your eyes could melt the day

A frozen hearted trace

Of words that mattered to me Became the resting-place

For all that passed away between us I confess it has an irony

Neither of us where we planned to be On reflection I can clearly see

You and me Locked in deep winter

Summer passed away

We both have nothing left to say

Lost in deep winter

Broken down, decayed

Now just the memories remain

Now the hourglass of time is still

Catatonic on the windowsill

Frozen solid by the winds that chill

You and me Locked in deep winter

Summer passed away

We both have nothing left to say

Lost in deep winter

Broken down, decayed

Now just the memories remain

Het ondergaande zonlicht vervaagt

En weer ben ik eenzaam

Je bent hier naast me, maar toch duizend mijl verderop

Dus terwijl ik bid om te slapen

Dat ik alleen wakker zou worden

Om te ontdekken dat het allemaal maar een droom was

Een grote fout, een herkansing

Nu staat de zandloper van de tijd stil

Catatonisch op de vensterbank

Vast bevroren door de wind die kilt

Jij en ik opgesloten in de diepe winter

Zomer is overleden

We hebben allebei niets meer te zeggen

Verdwaald in de diepe winter

Afgebroken, vervallen

Nu blijven alleen de herinneringen over

We lachten en huilden

Het voelde zo natuurlijk voor mij dat het lente leek

In je ogen zou de dag kunnen smelten

Een bevroren spoor

Van woorden die belangrijk voor me waren, werd de rustplaats

Voor alles wat tussen ons is overleden, moet ik bekennen dat het een ironie heeft

Geen van ons beiden waar we van plan waren te zijn Bij nader inzien kan ik duidelijk zien

Jij en ik opgesloten in de diepe winter

Zomer is overleden

We hebben allebei niets meer te zeggen

Verdwaald in de diepe winter

Afgebroken, vervallen

Nu blijven alleen de herinneringen over

Nu staat de zandloper van de tijd stil

Catatonisch op de vensterbank

Vast bevroren door de wind die kilt

Jij en ik opgesloten in de diepe winter

Zomer is overleden

We hebben allebei niets meer te zeggen

Verdwaald in de diepe winter

Afgebroken, vervallen

Nu blijven alleen de herinneringen over