Bellini: Norma / Act II - Dormono entrambi - Beverly Sills, Delia Wallis, New Philharmonia Orchestra

Dormono entrambi,

Non vedran la mano

Che li percuote.

Non pentirti, o core;

Viver non ponno.

Qui supplizio,

E in Roma obbrobrio avrian,

Peggior supplizio assai;

Schiavi d’una matrigna.

Ah!

No!

Giammai!

Sorge risoluta

Muoiano, sì.

Non posso avvicinarmi.

Un gel mi prende

E in fronte mi si solleva il crin.

I figli uccido!

Teneri figli.

Essi, pur dianzi delizia mia,

Essi nel cui sorriso

Il perdono del ciel mirar credei

Ed io li svenerò?

Di che son rei?

risoluta

Di Pollione son figli

Ecco il delitto.

Essi per me son morti!

Muoian per lui.

E non sia pena che la sua somigli.

Feriam.

S’incammina verso il letto;

alza il pugnale;

dà un grido inorridita;

al grido i fanciulli si svegliano.

Ah!

No!

Son miei figli!

Li abbraccia piangendo amaramente.

Olà!

Clotilde!

Ze slapen allebei,

Ze zullen de hand niet zien

Dat raakt hen.

Bekeert u niet, o kern;

Viver niet.

Hier marteling,

En in Rome avrian schande,

Veel ergere marteling;

Slaven van een stiefmoeder.

Ah!

Nee!

Nooit!

Het stijgt resoluut

Ze gaan dood, ja.

Ik kan niet dichtbij komen.

Een gel neemt me mee

En op mijn voorhoofd zit mijn haar opgestoken.

Ik vermoord kinderen!

Tedere kinderen.

Ze, hoewel mijn vreugde,

Zij in wiens glimlach

De vergeving van de hemel geloofde ik

En zal ik ze bezwijmen?

Waar ben ik schuldig aan?

vastberaden

Het zijn kinderen van Pollione

Hier is de misdaad.

Ze zijn dood voor mij!

Ik sterf voor hem.

En maak je geen zorgen dat hij vergelijkbaar is.

feriam.

Hij loopt naar het bed;

hef de dolk op;

geeft een geschokte kreet;

bij het huilen worden de kinderen wakker.

Ah!

Nee!

Het zijn mijn kinderen!

Hij omhelst ze bitter huilend.

Hallo!

Clotilde!