Sous les colombes de granit - Bertrand Burgalat

La fin est étrange… une chanson

Autour de moi, c’est le silence

Des fleurs de marbres, des gens sur des bancs de bois…

J’ai entendu

C’est le moment…

Les cœurs à blanc font de belles cendres

Si par le monde il faut descendre

J’emporte l’odeur de tes cheveux

Tout l’inconnu, le merveilleux

Les chants de neige

La pluie du soir, ni espoir ni désespoir

Je ne crois en rien, mais ce soir

Je crois te voir tomber des gouttes

Et des secondes du temps qui presse

Tomber du monde…

Attarde tes doigts sur mes lèvres

Infirmière de mes rêves, je sais que tu n’existes pas…

Je cherchais quelqu’un, mais je n’ai plus le temps

Qui a déjà vu les lumières de l’aube pour la dernière fois comprendra

La vie est-elle plus douce quand on ment?

Mais devant le grand nada

Pas de sentiments, pourtant la caresse du vent

Juste pour une fois, il faut le vivre

Mourir en grand

Une dernière nuit, et prendre l’air

Rien d’autre à faire

Sous les colombes de granit

Toujours aimer, toujours souffrir

Ne pas le graver, mais le vivre

Rien d’autre à faire que partager

Ce grand mystère

God bless the child of infinity

Sera-tu douce et parfumée?

Libre comme l’air, prête aux caresses

Tu me bénira puis tu me laisseras

Aiguisée de près, la lame file

Lentement glisse en ma poitrine

Vers ce curieux organe qui cogne

Qui n’est pas en or et ne jamais ne gagne

God bless the child of infinity

Aujourd’hui never, never more

God bless the child of infinity

Never, never more

God bless the child of infinity

Nous, pauvres infirmes libres comme l’air

Qui nous bénit et qui nous laisse?

God bless the child of infinity

Il est passé par ici, en ce monde

Saluer la mort

Il est rentré dans sa tanière

L’animal poussière

Pas de regrets

Il y a tant de montagnes, tant de rêves

De puits sans fin

C’est maintenant, contre tes lèvres

Sorti de tes doigts, l’as de pique

Tu savais que c'était l’heure

Je t’ai attendu si longtemps

Ce baiser, la grâce…

Tu m’as tout donné

Mais je n’ai pas le temps

Ne pleure pas pour moi

D’autres sont morts pour nous

Il y a une main tendue, un coeur secret

Qui nous rassemblera

Je sais que c’est perdu

Mais vient la gloire

Rien d’autre à faire que de partager ce grand mystère…

Fin de l’histoire

Het einde is vreemd... een lied

Om mij heen is stilte

Marmeren bloemen, mensen op houten banken...

ik vernam

Het is tijd…

Lege harten maken mooie as

Als je door de wereld moet gaan

Ik neem de geur van je haar weg

Al het onbekende, het prachtige

liedjes van sneeuw

Avondregen, noch hoop noch wanhoop

Ik geloof nergens anders in dan vanavond

Ik denk dat ik je uit de druppels zie vallen

En seconden van de tijd raken op

Val van de wereld...

Laat je vingers op mijn lippen rusten

Verpleegster van mijn dromen, ik weet dat je niet bestaat...

Ik was op zoek naar iemand, maar ik heb geen tijd

Wie ooit de lichten van de dageraad voor de laatste keer heeft gezien, zal het begrijpen

Is het leven zoeter als je liegt?

Maar voor de grote nada

Geen gevoelens, maar de streling van de wind

Voor een keer, je moet het leven

sterf groot

Nog een laatste nacht, en een frisse neus halen

Niets anders te doen

Onder de granieten duiven

Altijd liefhebben, altijd lijden

Verbrand het niet, leef het

Niets anders te doen dan delen

Dit grote mysterie

God zegene het kind van oneindigheid

Zul je zoet en geurig zijn?

Vrij als de lucht, klaar voor liefkozingen

Je zult me ​​zegenen en dan verlaat je me

Dicht geslepen, het mes draait

Glijdt langzaam in mijn borst

Naar dat merkwaardige bonzende orgel

Wie is niet gouden en wint nooit

God zegene het kind van oneindigheid

Vandaag nooit, nooit meer

God zegene het kind van oneindigheid

Nooit, nooit meer

God zegene het kind van oneindigheid

Wij, arme kreupelen vrij als de lucht

Wie zegent ons en wie verlaat ons?

God zegene het kind van oneindigheid

Hij kwam hier doorheen, in deze wereld

Groet de doden

Hij keerde terug naar zijn hol

Het stofdier

Geen spijt

Er zijn zoveel bergen, zoveel dromen

Eindeloos goed

Het is nu, tegen je lippen

Uit je vingers, de schoppenaas

Je wist dat het tijd was

Ik heb zo lang op je gewacht

Deze kus, genade...

Je gaf me alles

Maar ik heb geen tijd

Treur niet om mij

Anderen stierven voor ons

Er is een uitgestrekte hand, een geheim hart

Wie brengt ons samen

Ik weet dat het verloren is

Maar komt de glorie

Er zit niets anders op dan dit grote mysterie te delen...

Einde van het verhaal