The Cold Remains - Benighted

The candle is dead, the cold remains

Keep as a memory what you did to me

Die for this!

The wind makes the flame twist

Smile as you see my defeat

The scars are closed, the cold remains

The cold remains on my cold remains

Look me deep in the eyes

Around me falls the sweet and cruel darkness embrace

Let me love you, beautiful guiltiness, you devour me so slow

I can feel the demons of your run in my blood gnaw my veins from the inside

The sensation is so delicious

Hit and consume my equilibrium

Hit and consume deeds of survival

There’s no wrath or remorse as I creep until the unknown abyss

It’s only the fear as I see my cold remains

Spilled everywhere around me

It makes confuse my sense, forget the limits of my own body

The place where I lay savagely left to die

My tongue is dry, my teeth are chattering

I feel the awful taste and nausea envelop my brain

In an opaque veil which shrinks and smothers it

The hazy horizon grows and the flame still shakes

The pale silhouettes disappear one by one

They can dance, I don’t care

There’s this sweet gasp rocking my heart

Its beats are so slow and discreet now, like falling asleep

I see the candle extinguish

Fire consumes the wax and vanishes away

Daddy will never leave you my lovely kids… the scars are closed

The candle is dead, the cold remains

The cold remains on my cold remains

De kaars is dood, de kou blijft

Bewaar als een herinnering wat je me hebt aangedaan

Sterf hiervoor!

De wind laat de vlam draaien

Glimlach als je mijn nederlaag ziet

De littekens zijn gesloten, de kou blijft

De koude blijft op mijn koude blijft

Kijk me diep in de ogen

Om me heen valt de zoete en wrede omhelzing van de duisternis

Laat me van je houden, mooie schuld, je verslindt me zo traag

Ik kan de demonen van je rennen in mijn bloed voelen knagen aan mijn aderen van binnenuit

De sensatie is zo heerlijk

Raak en consumeer mijn evenwicht

Overlevingsdaden raken en consumeren

Er is geen woede of wroeging als ik kruip tot de onbekende afgrond

Het is alleen de angst als ik mijn verkoudheid zie blijven

Overal om me heen gemorst

Het verwart mijn verstand, vergeet de grenzen van mijn eigen lichaam

De plaats waar ik woest lag om te sterven

Mijn tong is droog, mijn tanden klapperen

Ik voel de vreselijke smaak en misselijkheid mijn hersenen omhullen

In een ondoorzichtige sluier die krimpt en verstikt

De wazige horizon groeit en de vlam trilt nog steeds

De bleke silhouetten verdwijnen één voor één

Ze kunnen dansen, het kan me niet schelen

Er is een zoete zucht die mijn hart doet schudden

De beats zijn nu zo traag en discreet, alsof je in slaap valt

Ik zie de kaars doven

Vuur verteert de was en verdwijnt weg

Papa zal je nooit in de steek laten, mijn lieve kinderen... de littekens zijn gesloten

De kaars is dood, de kou blijft

De koude blijft op mijn koude blijft