June and the Laconic Solstice - Benighted, Michael Kern

The worlds close, cold and threatening

They left me no way out, no door anywhere

Just these big white walls and their majesty

Dripping with anger and hostility

They rise in the rigidity of the accuser

The steams of your stench hidden behind

Your emanations contaminate my senses

And enjoy what remains of my damaged soul

Suspended over the fascinating space under my feet

Waiting for the time I fall

My throat hurts as I scream with all my guts but no sound goes out

I feel my veins beat on my temples and their rhythm resounds in my head

The spotless white of the walls blinds me

And crosses my eyelids

Time has come to see the end

Time has come to tame the whispers beyond the walls

The question’s why the consolation

The question’s why divine redemption

My acts cannot be forgiven

Forgotten with neuroleptics absolution

These relentless images in my head

Of a magnificent and so familiar red

This silence I like rocks my grief in these last years

No word, no shout, just the silence

I’d like to meet the child I was, tell him «I'm sorry for your loss»

De werelden zijn dichtbij, koud en dreigend

Ze lieten me geen uitweg, nergens een deur

Alleen deze grote witte muren en hun majesteit

Druipend van woede en vijandigheid

Ze stijgen in de starheid van de aanklager

De dampen van je stank verborgen achter

Je emanaties besmetten mijn zintuigen

En geniet van wat er overblijft van mijn beschadigde ziel

Hangend boven de fascinerende ruimte onder mijn voeten

Wachten op de tijd dat ik val

Mijn keel doet pijn als ik schreeuw met al mijn lef, maar er gaat geen geluid uit

Ik voel mijn aderen kloppen op mijn slapen en hun ritme weerklinkt in mijn hoofd

Het smetteloze wit van de muren verblindt me

En kruist mijn oogleden

Het is tijd om het einde te zien

Het is tijd om het gefluister buiten de muren te temmen

De vraag is waarom de troost

De vraag is waarom goddelijke verlossing?

Mijn daden kunnen niet worden vergeven

Vergeten met neuroleptica absolutie

Deze meedogenloze beelden in mijn hoofd

Van een prachtig en zo vertrouwd rood

Deze stilte waar ik van hou, schudt mijn verdriet de laatste jaren op

Geen woord, geen schreeuw, alleen de stilte

Ik zou graag het kind willen ontmoeten dat ik was, hem zeggen: "Het spijt me voor je verlies"