Les morsures du cerbère - Benighted

Distorsion de réalité

Assis devant l'épigramme où germent les visions de barbelés

Pilonnant tes ardeurs

Je souille les bancs miteux où jadis tu abusais

De ta grâce insolente, du feu écarlate de tes joues

Sure le sentier où hurlent les souffles, je traîne

Tes absences me mutilent, ta candeur m’anime

Mes désirs féconds sont si pesants

Éradique ce péril barbare, qu’il cesse

Tel un parasite imposteur, je m'éternise

Afin de plonger et me désalterer

Dans un creux d'épiderme soyeux aux relents subtils

Les charmeurs de serpents

Quand viendra le solstice je deviendrai ton maître

Dans la pénombre des brumes, le chaos des ténèbres

J’enroulerai ton corps dans un cocon de soie

Je fuirai la rumeur, étoufferai l'écho

Il n’y aura que la peur

Sur les traces de lutte, d’autres cellules jailliront

Les larmes brûlantes rampant sur mon visage

Les morsures du cerbère

Que l’embryon meure

Dans cet enclos de ville morne

Où jaillissent les fleurs fécondes

Le vent m’interpelle, me guide et me soumet à toi, pauvre larve

La où tu échoues, je m'élève de discordance

Je me fonds dans les pores

Piétinant les rudesses

Les moiteurs acides témoignent

Trahissent tes pulsions

La lueur monochrome de ton regard trouble

Mutille mon pardon, attise le cerbère

Conjure le sang qui énivrera le goût de ta trahison

L’arrivée du gardien sur le trône

realiteitsvervorming

Zittend voor het epigram waar visioenen van prikkeldraad ontspruiten

Je hartstocht beuken

Ik verontreinig de smerige kerkbanken waar je ooit misbruikte

Van je brutale genade, van het scharlaken vuur van je wangen

Op het pad waar de adem huilt, sleep ik

Je afwezigheid verminkt me, je openhartigheid bezielt me

Mijn vruchtbare verlangens zijn zo zwaar

Roei dit barbaarse gevaar uit, laat het ophouden

Als een bedrieglijke parasiet sleep ik door

Om erin te duiken en mijn dorst te lessen

In een holte van zijdezachte epidermis met subtiele hints

De slangenbezweerders

Wanneer de zonnewende komt, zal ik je meester worden

In de schemering van de nevels, de chaos van de duisternis

Ik wikkel je lichaam in een cocon van zijde

Ik zal wegrennen van het gerucht, de echo overstemmen

Er zal alleen angst zijn

In de voetsporen van de strijd zullen andere cellen opkomen

De brandende tranen die over mijn gezicht stromen

Cerberusbeten

Dat het embryo sterft

In deze sombere stadsweide

Waar de vruchtbare bloemen ontspringen

De wind roept me, leidt me en onderwerpt me aan jou, arme larve

Waar jij faalt, sta ik op uit disharmonie

Ik smelt in de poriën

De hardheid vertrappen

De zure vochtigheid getuigt

Verraad je impulsen

De monochromatische gloed van je verontruste blik

Vermink mijn vergiffenis, wakker de Cerberus aan

Tover het bloed op dat de smaak van je verraad zal bedwelmen

De komst van de voogd op de troon