Fritzl - Benighted

Es war ein abend I’m april

I’m blutroten schein der sonne

Ich bin ein kranker teil unserer spezies — ich weiss

Ich allein I’m flimmernden licht mit diesen fluchtigen bildern

Das bin nicht ich, das ist nicht mein gesicht

Fensterlose welt I’m nichts

Das bin nicht ich, das ist nicht mein gesicht

Sie beobachten mich schon lange, immer sind sie da Sie sezieren mich schon jetzt, mein innerstes liegt bar

Ich bin ein kranker teil unserer spezies — ich weiss schuld

Meine schuld frisst mich auf, mein gewissen ist rein

Konnte ich denn je ein solches monster sein?

Meine muden augen starren mich

An Mit versiegelten lippen spricht mein mund zu mir

Machtloser zeuge, mein schicksal enthullt

Ich bin ein kranker teil unserer spezies — ich weiss

Das bin nicht ich, das ist nicht mein gesicht

Sie beobachten mich schon lange, immer sind sie da Sie sezieren mich schon jetzt, mein innerstes liegt bar

Der bann halt mich gefangen, doch das bild erlischt

Die lichtlose nacht dringt tief in mich ein

Ich lege in ketten das bose in mir

Mein schuld

Mein schuld frisst mich auf, mein gewissen ist rein

Konnte ichh denn je ein solches monster sein?

Het was een avond ik ben april

Ik ben de bloedrode gloed van de zon

Ik ben een ziek deel van onze soort - ik weet het

Ik alleen in het flikkerende licht met deze vluchtige beelden

Dat ben ik niet, dat is niet mijn gezicht

Raamloze wereld Ik ben niets

Dat ben ik niet, dat is niet mijn gezicht

Ze hebben me lang in de gaten gehouden, ze zijn er altijd. Ze zijn me al aan het ontleden, mijn diepste wezen is kaal

Ik ben een ziek deel van onze soort - ik weet dat ik de schuld krijg

Mijn schuldgevoel vreet me op, mijn geweten is zuiver

Zou ik ooit zo'n monster kunnen zijn?

Mijn vermoeide ogen staren me aan

Met verzegelde lippen spreekt mijn mond tot mij

Machteloze getuige, mijn lot ontmaskerd

Ik ben een ziek deel van onze soort - ik weet het

Dat ben ik niet, dat is niet mijn gezicht

Ze hebben me lang in de gaten gehouden, ze zijn er altijd. Ze zijn me al aan het ontleden, mijn diepste wezen is kaal

De betovering houdt me gevangen, maar het beeld vervaagt

De lichtloze nacht dringt diep in mij door

Ik heb het kwaad in mij geketend

mijn fout

Mijn schuldgevoel vreet me op, mijn geweten is puur

Zou ik ooit zo'n monster kunnen zijn?