Asylum Cave - Benighted

La suie coule sur les sombres verrous

Du bois noir transsudant sa colere

Vois les parois lisses et glissantes et l’equilibre ephemere

L’obscurite luit par les orifices

S’evanouit avec la plus grande decadence

Encerclant la bete prisonniere

Entre peur et rage indomptee

Qui transpire de chaque pore de louverture

Son souffle frappe le bois, charge de la moiteur crasse des murs qui l’entourent

Tombeau sans promesse de lumiere

Qui m’eblouit de sa malveillance

Etouffante et majestueuse

Lambeau de l’esprit tapi dans l’antre

Aux reflets torteux

Asylum cave

Que ce silence qui dechire et consume l’edifice

Aux multiples visages dormants

Deformes de souffrances indicibles

Happes et dchires au crepuscule de l’ouverture

Asylum cave

Les oppressantes chaines de L’inavouable

Devenant poussiere a meme le sol

Laissant delivre ce qui ne doit l’etre

Het roet loopt langs de donkere lokken

Zwart hout dat zijn woede doorgeeft

Zie de gladde, gladde muren en het vluchtige evenwicht

Duisternis schijnt door de openingen

Verdwijnt met de grootste decadentie

Rondom het gevangen beest

Tussen angst en ongetemde woede

Dat zweet uit elke porie van de opening

Zijn adem raakt het hout en laadt zich op met de smerige vochtigheid van de muren eromheen

Graf zonder belofte van licht

Die me verblindt met zijn boosaardigheid

Adembenemend en majestueus

Stukje van de geest die op de loer ligt in de grot

Met verwrongen reflecties

grot asiel

Dat deze stilte die het gebouw verscheurt en verteert

Met veel slapende gezichten

Vormen van onuitsprekelijk lijden

Grijpen en tranen bij de schemering van de opening

grot asiel

De onderdrukkende ketenen van het onnoembare

Veranderen in stof op de grond

Laten leveren wat niet zou moeten zijn