Война - Баста

Кто ведет войны, кто посылает войнов победы освещать — пролитой вражеской

кровью.

Идут отряды — солдаты латают раны, упрямо, прямо, кровь как из крана.

Гаснут лампады в храмах, когда хоронят героев, еще живые готовятся к последнему

бою.

Солдат смотрит в небо, но невидит Бога, сам себе шепчет — потерпи немного.

Моя страна как одна большая казарма, видимо это наша карма — Че-Гевара.

Войны Ислама, зеленое знамя, нашли войну где-то на страницах Карана.

Денежные знаки в перемешку с проповедью, святость заляпана невинной кровью и,

Вожди точат ножи запуская дезу, власть в руках апришников, головорезов.

Жизнь, смерть по решенью Императора, несчастная фимида,

Да, ты давно отравлена, переплавлена, монеты и роздана.

Признание закона из нас выбито розгами, мольбами слезными оглушаем всевышнего,

Но почему же нас неслышишь ты?

Видишь ты, реки крови выходят из берегов.

Мы теряем отцов, мы меняем богов, я сын войны, всегда готов к схватке,

Когда зацветет мак, я оденусь в хаки, ненависть в баки, соляру в костры.

Брат, видиш кровь из ушей?

Слышишь, текста на листы, в землю кресты.

На погоны звезды, весной о героях льют слезы березы, расплетают косы,

печальные невесты.

Источают мира священные фрезки, хороним молодых за стариками слепо.

Вспышка справа, засада слева, слышишь, передай письмо моей маме.

Брат кинь бинты — перевяжу раны, пожил мало, неповидал сынишку.

Слезы, реакция на эти яркие вспышки, нам крышка!

Нет, земляк братишка, сейчас пройдет отдышка и попрем парниша их много слишком,

И че ведь мы же русские, эй, чето твои глаза стали какими-то тусклыми,

Вставай, вставай, сдаватся слишком рано, он умер, я не верю — упрямый.

Прямо, через поляну там в овраге я залягу, выпала фляга, за мной собаки.

Бегу, сломя голову, не смотря под ноги, что-то непонятное шепчу Богу я.

Косанием скальпеля, пуля снайпера, я упал на землю и медлено встал я.

Стая приблежалась, походу я опять в минусе, прощай мамулечка, больше не

увидимся мы.

Я посмотрел на небо таким не видел я его еще, сел на землю, прикрылся рваным

плащом

В левую руку гранату ближе к груди, выдернул чеку, раз, два, три…

Wie voert oorlogen, wie stuurt krijgers om de overwinning te verlichten - werp vijand af?

bloed.

Detachementen komen eraan - soldaten zijn hun wonden aan het herstellen, koppig, recht, bloed is als uit een kraan.

De lampen in kerken gaan uit als de helden zijn begraven, de nog levende bereiden zich voor op het laatste

strijd.

De soldaat kijkt naar de lucht, maar ziet God niet, fluistert hij tegen zichzelf - wees een beetje geduldig.

Mijn land is als één grote kazerne, blijkbaar is dit ons karma - Che Guevara.

De oorlogen van de islam, de groene vlag, vond de oorlog ergens in de pagina's van de koran.

Bankbiljetten vermengd met preek, heiligheid bevlekt met onschuldig bloed en,

De leiders slijpen hun messen, lanceren desinformatie, de macht is in handen van aprisjniks, misdadigers.

Leven, dood door de beslissing van de keizer, ongelukkige themis,

Ja, je bent al lang vergiftigd, omgesmolten, munten en verdeeld.

Erkenning van de wet wordt uit ons geslagen met roeden, we doof de Almachtige met betraande gebeden,

Maar waarom hoor je ons niet?

Zie je, rivieren van bloed treden buiten hun oevers.

We verliezen vaders, we veranderen van god, ik ben een zoon van oorlog, altijd klaar voor een gevecht,

Als klaprozen bloeien, kleed ik me in kaki, haat in tanks, solarium in vreugdevuren.

Broeder, zie je het bloed uit je oren?

Hoor, tekst op vellen, kruisjes in de grond.

Op de schouderbanden van de ster, in de lente, worden tranen van berk over de helden gegoten, vlechten worden losgedraaid,

verdrietige bruiden.

Heilige fresco's stralen rust uit, we begraven het jonge blind achter het oude.

Rechts flits, links hinderlaag, hoor, geef de brief door aan mijn moeder.

Broer gooit verband - ik zal de wonden verbinden, hij leefde niet lang, hij zag zijn zoon niet.

Tranen, reactie op deze felle flitsen, we zijn gedekt!

Nee, landgenoot, nu zal de kortademigheid voorbij gaan en de jongen vertrappen, het zijn er te veel,

En waarom zijn wij Russen, hé, je ogen zijn op de een of andere manier dof geworden,

Sta op, sta op, geef te snel op, hij stierf, ik geloof niet - koppig.

Dwars over de open plek daar in het ravijn ga ik liggen, de fles viel eruit, de honden volgden me.

Ik ren halsoverkop, zonder onder mijn voeten te kijken, fluister ik iets onverstaanbaars tegen God.

Met de aanraking van een scalpel, een sluipschutterskogel, viel ik op de grond en stond ik langzaam op.

De kudde naderde, ik sta weer in het rood, vaarwel mama, meer niet

we zullen je zien.

Ik keek naar de lucht zoals ik hem nog nooit eerder had gezien, ging op de grond zitten, bedekte mezelf met een gescheurde

regenjas

In de linkerhand, een granaat dichter bij de borst, trok de pin eruit, een, twee, drie ...