Ближе - Баста, KREC, T.Check

Припев:

Прижмись ко мне ближе, прошу мою руку не отпускай,

Пока ещё дышишь, наш остров любви похожий на рай.

От каменных вышек, мы пойдем вдоль по тихой реке,

Прижмись ко мне ближе, и мы растворимся в домашнем тепле.

Открой окно, оставь в покое,

Рисуй, но только не срывай обои.

Так близок холод голых стен,

Низок облик подлых стерв

Как вызов гонит гордый гнев.

Корабль сел на мель пустыни,

Твой парус свис к пескам, как тина

Где ночь, где день, где ты, я?

Где шлейф, а ты тепло камина

И как исчезнуть сохраня.

Поставь на место, застели,

Смотри мы снова на мели

Не жди, не медли, не реви,

Твой страх ревнив, покой верни.

В тени луны холодный мир

Стекает прописью чернил

Мультфильмы чередуются с боевиками

Верна ли, с кем выпивает, говорит ночами.

Одним нажатием кнопки, будни и гудки.

Рассей по миру ветер, но освободи в груди

Мне так нужно тепло её глаз,

Мне так нужно тепло человеческих рук,

Мне так нужно тепло человеческих глаз,

Мне так нужно тепло человеческих слов,

Чтобы не стать мертвым айсбергом в городе льда.

Припев:

Прижмись ко мне ближе, прошу мою руку не отпускай,

Пока ещё дышишь, наш остров любви похожий на рай.

От каменных вышек, мы пойдем вдоль по тихой реке,

Прижмись ко мне ближе, и мы растворимся в домашнем тепле.

Последний выстрел, нет права на промах

Усталость, так жаль, что не осталось патронов

В обойме, голос знакомый шепчет запомни,

Пустыми обещаниями семью не прокормишь.

Страх гонит людей вперед, делай то, что обязан.

Тяжело без подвязок, слишком много препятствий

Ценой порванных связок, мэн, ты должен прорваться

Хватайся, судьба может не дать второй шанс нам.

Опасность остаться бедным и всеми забытым

Как в панцирь я прячу душу, лишь дома открытый

Ни слова о клипах и всем этом бешеном беге,

Беспокойство и нежность, как в заснеженной келье.

В угол сложены стрелы, слышу звук колыбельной

Из спальни, там, где мой сын видит сны, парят феи,

Морфея молю о том, чтоб был щедр и добр

К тем, кто так близок мне по жизни и дорог.

Припев:

Прижмись ко мне ближе, прошу мою руку не отпускай,

Пока ещё дышишь, наш остров любви похожий на рай.

От каменных вышек, мы пойдем вдоль по тихой реке,

Прижмись ко мне ближе, и мы растворимся в домашнем тепле.

Я много лет в этой игре,

И все мои треки — один большой автопортрет.

Молюсь о том, чтобы мой дух не ослеп,

Надеюсь оставить на этой дороге свой след.

И я не стал своим в этом ремесле,

И все мое досье уместиться в одной звуковой полосе.

Мне стукнет тридцать, когда наступит апрель,

Скажи, стал ли Баста мудрей или тупо постарел.

О чем ты мечтаешь, задувая свечу на торте,

Кто с тобой рядом кенты или так с понтом,

С кровью и потом или через порево в койке,

Что это искренний блюз или фальшь мимо тона.

С кем ты в одной обойме,

Чей голос на повторе в твоем айподе, эй напой мне.

Жизнь — болезнь, которой я неизлечимо болен,

И закован в оковы холодным Вавилоном.

Давно не спасает от боли толщина стен,

И я ухожу в себя спасаясь от непрошенных гостей.

Мечта, как побитый молью, ветхий гобелен,

Лэйблы лепят фэйковый плохо продуманный блеф,

Цель этой игры в итоге оставить тебя ни с чем.

Пишу не ради якобы занятой ниши,

Просто по-другому никак в этом городе каменных вышек.

Припев:

Прижмись ко мне ближе, прошу мою руку не отпускай,

Пока ещё дышишь, наш остров любви похожий на рай.

От каменных вышек, мы пойдем вдоль по тихой реке,

Прижмись ко мне ближе, и мы растворимся в домашнем тепле.

Refrein:

Kom dichter bij me, laat mijn hand alsjeblieft niet los

Terwijl je nog ademt, is ons eiland van liefde als een paradijs.

Vanaf de stenen torens gaan we langs de stille rivier,

Kruip dicht tegen me aan en we zullen oplossen in de warmte van thuis.

Open het raam, laat het met rust

Teken, maar scheur het behang niet af.

Zo dichtbij is de kou van kale muren,

Laag is het uiterlijk van gemene teven

Omdat een uitdaging trotse woede veroorzaakt.

Het schip strandde in de woestijn,

Je zeil hing als modder aan het zand

Waar is de nacht, waar is de dag, waar ben jij, ik?

Waar is de pluim, en jij bent de warmte van de open haard

En hoe te verdwijnen tijdens het opslaan.

Op zijn plaats zetten, neerleggen,

Kijk, we zijn weer aan de grond

Wacht niet, stel niet uit, brul niet,

Je angst is jaloers, geef vrede terug.

Koude wereld in de schaduw van de maan

Druipende inkt in cursief

Tekenfilms worden afgewisseld met actiefilms

Is het waar, met wie ze drinkt, praat ze 's nachts.

Met één druk op de knop, weekdagen en piepjes.

Verspreid de wind over de hele wereld, maar vrij in de borst

Ik heb de warmte van haar ogen zo hard nodig

Ik heb zo de warmte van mensenhanden nodig,

Ik heb zo de warmte van menselijke ogen nodig,

Ik heb zo de warmte van menselijke woorden nodig,

Om geen dode ijsberg te worden in de ijsstad.

Refrein:

Kom dichter bij me, laat mijn hand alsjeblieft niet los

Terwijl je nog ademt, is ons eiland van liefde als een paradijs.

Vanaf de stenen torens gaan we langs de stille rivier,

Kruip dicht tegen me aan en we zullen oplossen in de warmte van thuis.

Laatste schot, geen recht om te missen

Vermoeidheid, zo jammer dat er geen cartridges meer zijn

In de clip fluistert een bekende stem herinneren

Je kunt een gezin niet voeden met loze beloftes.

Angst drijft mensen vooruit, doe wat je moet doen.

Moeilijk zonder kousenbanden, te veel obstakels

Ten koste van gescheurde ligamenten, man, moet je doorbreken

Grijp het, het lot geeft ons misschien geen tweede kans.

Het gevaar om arm te blijven en door iedereen vergeten

Als in een schelp verberg ik mijn ziel, alleen thuis open

Geen woord over clips en al dat waanzinnige rennen,

Angst en tederheid, als in een met sneeuw bedekte cel.

Pijlen gestapeld in de hoek, ik hoor het geluid van een slaapliedje

Vanuit de slaapkamer, waar mijn zoon droomt, zweven feeën,

Ik bid Morpheus om genereus en vriendelijk te zijn

Aan degenen die zo dicht bij me staan ​​in het leven en dierbaar.

Refrein:

Kom dichter bij me, laat mijn hand alsjeblieft niet los

Terwijl je nog ademt, is ons eiland van liefde als een paradijs.

Vanaf de stenen torens gaan we langs de stille rivier,

Kruip dicht tegen me aan en we zullen oplossen in de warmte van thuis.

Ik zit al vele jaren in dit spel,

En al mijn nummers zijn één groot zelfportret.

Ik bid dat mijn geest niet blind wordt

Ik hoop mijn stempel op deze weg te drukken.

En ik ben niet de mijne geworden in dit ambacht,

En mijn hele dossier past in één geluidsband.

Ik ben dertig als april komt

Vertel me of Basta wijzer of dom ouder is geworden.

Waar droom je over als je het kaarsje op de taart uitblaast,

Wie is naast jou Kents of zo met een pont,

Met bloed en zweet of door te neuken in een bed,

Dat dit een oprechte blues is of een valse toon.

Met wie zit je in dezelfde kooi,

Wiens stem op repeat staat in je iPod, hé, zing voor mij.

Het leven is een ziekte waarmee ik ongeneeslijk ziek ben,

En geketend door het koude Babylon.

Lange tijd redt de dikte van de muren niet van pijn,

En ik trek me terug in mezelf, op de vlucht voor ongenode gasten.

Een droom, als een door motten aangevreten tapijt,

Labels maken valse, slecht bedachte blufs

Het doel van dit spel is om je uiteindelijk met niets achter te laten.

Ik schrijf niet voor de zogenaamd bezette niche,

Het kan gewoon niet anders in deze stad van stenen torens.

Refrein:

Kom dichter bij me, laat mijn hand alsjeblieft niet los

Terwijl je nog ademt, is ons eiland van liefde als een paradijs.

Vanaf de stenen torens gaan we langs de stille rivier,

Kruip dicht tegen me aan en we zullen oplossen in de warmte van thuis.