Ecrire - Axiom

Les tripes à l’air, j'écris à l’encre de mon sang

Le spleen dans la tête, comme un jour de pluie, j’allume de l’encens

Une bougie, douce lueur sur un coin d’table

Le bois expire son âge, ambiance austère et palpable

Dehors, il fait sombre comme en mon humeur

J’ai l’intérieur mélancolique, un truc qui m’ronge comme une tumeur

Un mal-être, j’ai la déprime récurrente

Un truc qui m’manque, une sorte de nostalgie trop endurante

La fumée d’ma cigarette s'élève et dessine

Des chimères qui m’prennent très vite pour un imbécile

Une odeur de cèdre, dans ma chambre sur les murs blancs

Sous ma laine, ma chaude haleine murmure déjà ses plans

J’chuchote mon rap car écrire m’est nécessaire

Dans mes viscères, face à moi-même, j’reste sincère

J'écris, j’rappe parce que ça m’est nécessaire

On a l’amour de la zic, des mots logés dans les viscères

Écrire, tant qu'écrire est nécessaire

L’amour de la plume, des mots logés dans les viscères

Écrire face à soi-même tant qu’on est vivant

C’est vital comme survivre pour un survivant

Ô toi ma plume qui remplit mon Univers

Déverse sur ma feuille blanche le sacré mystère

Que le poète veut toucher une fois dans sa vie

A la quête d’un trésor qu’il veut garder pour lui

Ecrire, aligner des schémas qui forment des lettres

Alpha beta, livre-moi le secret des ancêtres

Je scande pour toi un hymne à la gloire

Entends-tu mes appels quand j’reste seul dans l’noir?

J’veux savoir écrire, j’veux savoir dire juste

Révéler c’que l’Homme cache en son buste

Découvrir c’que l’humanité a d’plus vrai

Son essence, la toucher, en être au plus près

J’veux trouver les mots, quand ils viennent à manquer

J’ai aussi la fièvre de dire, tu l’auras remarqué

Dis-moi tout, je suis assis une page dans la main

Je pourrais attendre ainsi sans fin sans lendemain

Écrire, tant qu'écrire est nécessaire

L’amour de la plume, des mots logés dans les viscères

Écrire face à soi-même tant qu’on est vivant

C’est vital comme survivre pour un survivant

Mes cahiers sont pleins d’amour, de ratures et de revanches

De tranches de vie, étrange idée que la feuille blanche

Tenter de coucher le monde entre des lignes

Y trouver un sens, une réponse ou bien un signe

Laisser une trace indélébile à l’encre noire

Une trace dans l’Histoire ou encore dans les mémoires

Ecrire, pour certains comme moi, est le sens du passage ici

Une chance quand partout, l’absurde officie

Seul face à soi-même, puiser en soi une violente énergie

Dans les tréfonds d’son âme comme une puissante synergie

La partager avec ceux qui la perçoivent

Ceux qui savent apprécier cet élixir et qui le boivent

Tant d’arbres meurent pour une seule feuille

J’veux leur faire honneur et s’il le faut porter leur deuil

Mais la mission en vaut la chandelle

Avant qu’elle ne s'éteigne, écrire pour lui faire la part belle

Écrire, tant qu'écrire est nécessaire

L’amour de la plume, des mots logés dans les viscères

Écrire face à soi-même tant qu’on est vivant

C’est vital comme survivre pour un survivant

Guts out, ik schrijf in mijn bloed inkt

De milt in het hoofd, als een regenachtige dag, steek ik wierook aan

Een kaars, zachte gloed op een tafelhoek

Het hout bederft zijn leeftijd, strakke en voelbare sfeer

Buiten is het donker zoals in mijn humeur

Ik heb het melancholische interieur, iets dat me opeet als een tumor

Een malaise, ik heb terugkerende depressies

Iets wat ik mis, een soort nostalgie die te duurzaam is

De rook van mijn sigaret stijgt op en trekt

Hersenschimmen die me heel snel voor de gek houden

Een geur van ceder, in mijn kamer op de witte muren

Onder mijn wol fluistert mijn hete adem al zijn plannen

Ik fluister mijn rap omdat schrijven voor mij noodzakelijk is

In mijn ingewanden, mezelf aankijkend, blijf ik oprecht

Ik schrijf, ik rap omdat het voor mij nodig is

We houden van muziek, woorden die vastzitten in de ingewanden

Schrijf, zolang schrijven nodig is

De liefde van de pen, woorden in de ingewanden

Schrijf voor jezelf terwijl je leeft

Het is van vitaal belang, zoals overleven voor een overlevende

O jij, mijn veer die mijn universum vult

Giet op mijn witte laken het heilige mysterie

Dat de dichter één keer in zijn leven wil aanraken

Op zoek naar een schat die hij voor zichzelf wil houden

Schrijf, lijn diagrammen uit die letters vormen

Alpha beta, bezorg me het geheim van de voorouders

Ik zing voor jou een hymne tot glorie

Hoor je mijn telefoontjes als ik alleen in het donker blijf?

Ik wil weten hoe ik moet schrijven, ik wil weten hoe ik gewoon moet zeggen

Onthul wat de man in zijn buste verbergt

Ontdek wat de mensheid het meest waar heeft

De essentie ervan, het aanraken, er dichter bij zijn

Ik wil de woorden vinden, als ze op zijn

Ik heb ook koorts om te zeggen, je zult het gemerkt hebben

Vertel me alles, ik zit met een pagina in mijn hand

Ik zou zo eindeloos kunnen wachten zonder morgen

Schrijf, zolang schrijven nodig is

De liefde van de pen, woorden in de ingewanden

Schrijf voor jezelf terwijl je leeft

Het is van vitaal belang, zoals overleven voor een overlevende

Mijn notitieboekjes staan ​​vol met liefde, uitwissingen en wraak

Van plakjes leven, vreemd idee dat het witte laken

Proberen de wereld tussen de regels te leggen

Vind een betekenis, een antwoord of een teken

Laat een onuitwisbare stempel achter in zwarte inkt

Een spoor in de geschiedenis of in herinneringen

Schrijven is voor sommigen zoals ik de betekenis van de passage hier

Een kans wanneer overal het absurde optreedt

Alleen voor jezelf, een gewelddadige energie naar binnen trekkend

In de diepten van zijn ziel als een krachtige synergie

Deel het met degenen die het waarnemen

Degenen die dit elixer weten te waarderen en het drinken

Zoveel bomen sterven voor een enkel blad

Ik wil ze eren en desnoods rouwen

Maar de missie is de moeite waard

Voordat het sterft, schrijf om het trots te maken

Schrijf, zolang schrijven nodig is

De liefde van de pen, woorden in de ingewanden

Schrijf voor jezelf terwijl je leeft

Het is van vitaal belang, zoals overleven voor een overlevende