fathers - awakebutstillinbed

I tried to be someone else to escape it all

It became an obsession, and I awoke in a world divorced from self;

A false reimagining of which I am the subject

Shrouded in abstract conceptual intangibles

I know that I’m broken, and I play the part

Why try to get better?

I was born to tear myself apart

This lifelong dissonance, how could it mean nothing?

I become a concept inside of myself

All the failures of our fathers can’t define us

If all that weight fell on our shoulders, who could blame us?

I felt locked in a stigma beyond my control

And in my vulnerability, I am fed their words and I swallow them whole

Promised a way out, and I sign a contract

A widespread mandate to suppress doubt

And push it all inside: my endlessly lost heart

And raging mind, just keep it all inside

But the shame and trauma, how could it mean nothing?

It lives inside of me, rebuilds and restarts

All the failures of our fathers can’t define us

If all that weight fell on our shoulders, who could blame us?

Our anxieties and fears can’t control us

If all their thoughts fall on deaf ears

I erase these memories, and I try

To reconstruct myself to fit into this life

You might want to be someone else

But what good would that do though?

You might want to be someone else

But what good would that do though?

But what good would that do though?

If all this weight falls on your shoulders?

Ik probeerde iemand anders te zijn om aan alles te ontsnappen

Het werd een obsessie en ik werd wakker in een wereld die gescheiden was van mezelf;

Een valse herinterpretatie waarvan ik het onderwerp ben

Gehuld in abstracte conceptuele immateriële zaken

Ik weet dat ik gebroken ben en ik speel de rol

Waarom proberen om beter te worden?

Ik ben geboren om mezelf uit elkaar te scheuren

Deze levenslange dissonantie, hoe kan het niets betekenen?

Ik word een concept in mezelf

Alle mislukkingen van onze vaders kunnen ons niet definiëren

Als al dat gewicht op onze schouders viel, wie zou ons dan de schuld kunnen geven?

Ik voelde me opgesloten in een stigma waar ik geen controle over had

En in mijn kwetsbaarheid, ik ben hun woorden gevoed en ik slik ze heel door

Ik heb een uitweg beloofd en ik teken een contract

Een wijdverbreid mandaat om twijfel te onderdrukken

En duw het allemaal naar binnen: mijn eindeloos verloren hart

En razende geest, houd het allemaal binnen

Maar de schaamte en het trauma, hoe kon het niets betekenen?

Het leeft in mij, wordt opnieuw opgebouwd en opnieuw opgestart

Alle mislukkingen van onze vaders kunnen ons niet definiëren

Als al dat gewicht op onze schouders viel, wie zou ons dan de schuld kunnen geven?

Onze zorgen en angsten kunnen ons niet beheersen

Als al hun gedachten aan dovemansoren gericht zijn

Ik wis deze herinneringen en ik probeer het

Om mezelf te reconstrueren om in dit leven te passen

Misschien wil je iemand anders zijn

Maar wat zou dat voor nut hebben?

Misschien wil je iemand anders zijn

Maar wat zou dat voor nut hebben?

Maar wat zou dat voor nut hebben?

Als al dit gewicht op je schouders valt?