Lucciole vagabonde - Aurelio Fierro, Луиджи Керубини

Quando più fitta l’oscurità

scende sulla città,

lucciole ansiose di libertà

noi lasciamo i bassifondi.

Senza una meta c’incamminiam

e sotto ad un lampion,

quando la ronda non incontriam,

cantiamo la canzon:

Noi siam come le lucciole,

brilliamo nelle tenebre,

schiave d’un mondo brutal

noi siamo i fiori del mal.

Se il nostro cuor vuol piangere,

noi pur dobbiam sorridere

danzando sui marciapiè

finchè la luna c'è.

Pallida luna soltanto tu

la nostra gioventù

vedi ogni notte appassir di più

come un fiore senza sole.

Ma se il destino ci spezzerà

nel cuore la canzon,

solo il coraggio ci bacerà

all’ombra del bastion.

Noi siam come le lucciole,

brilliamo nelle tenebre,

schiave d’un mondo brutal

noi siamo i fiori del mal.

Se il nostro cuor vuol piangere

noi pur dobbiam sorridere

danzando sui marciapiè

finchè la luna c'è.

Se il nostro cuor vuol piangere

noi pur dobbiam sorridere

danzando sui marciapiè

finchè la luna c'è

Wanneer de duisternis dikker is

neerdaalt op de stad,

vuurvliegjes verlangen naar vrijheid

we verlaten de sloppenwijken.

Zonder doel gingen we op pad

en onder een lamp,

wanneer de patrouille niet samenkomt,

laten we het lied zingen:

We zijn als vuurvliegjes,

wij schijnen in de duisternis,

slaven van een wrede wereld

wij zijn de bloemen van ziekte.

Als ons hart wil huilen,

we moeten lachen

dansen op de stoepen

zolang de maan er is.

Bleke maan alleen jij

onze jeugd

je ziet elke nacht meer verwelken

als een zonloze bloem.

Maar als het lot ons breekt

het lied in het hart,

alleen moed zal ons kussen

in de schaduw van het bastion.

We zijn als vuurvliegjes,

wij schijnen in de duisternis,

slaven van een wrede wereld

wij zijn de bloemen van ziekte.

Als ons hart wil huilen

we moeten lachen

dansen op de stoepen

zolang de maan er is.

Als ons hart wil huilen

we moeten lachen

dansen op de stoepen

zolang de maan er is