Ронин - ATRAIDES

Прости я снова перебрал и плетусь тихо пьяный

Туда где солнце светит мне слишком ярко,

Но я не вижу ни черта дальше сетчатки глаза

Что запотело навсегда, от перегара

Рожденный бороться за право дышать, некогда не почувствует боли

Если муза жива, то я как самурай, если сдохла, то видимо ронин

Только обогащенный плутоний

Мотылек, что по линии жизни бежал

Навсегда улетает с ладони

Я скоро сорвав себе голос оглохну

Не жалею себя как они

Меня выблевал мир на холодный асфальт и я должен поднять кулаки

Позади меня теплое время

Вся жизнь как будто бы сон

Люди как будто бессмертны

Я слепо-глухо-немой,

Но мое сердце в сто раз тяжелее кошелька твоего приодетого папика

Сука не тявкай

Мне тысячи ртов говорили, что я никудышный и слабенький,

Но я так искренне верю в себя

Ведь я некогда не сгораю

Хоть убей меня, но не смотрю назад

Ведь рассвет уже не за горами

Прости я снова перебрал и плетусь тихо пьяный, туда где солнце светит мне слишком

Ярко, но я не вижу ни черта дальше сетчатки глаза, что запотело навсегда от перегара

Прости я снова перебрал и плетусь тихо пьяный, туда где солнце светит мне слишком

Ярко, но я не вижу ни черта дальше сетчатки глаза, что запотело навсегда от перегара

Прости, ты не увидишь мой след

Ведь я как ниндзя, просто пропал

Живу на половину во сне

Пока крадусь домой по ночам, эй Карта криво легла,

Но рано ржать тупой пидарас

Я сдвину все твои полюса

Туда где солнце светит для нас

Это каменный век

Мы на плоской земле

Все как один прозябаем на дне

Пока ты тихо пялишь во что я одет

Мне не стыдно казаться слабее, чем есть

Каждый сам по-себе

Выключи свет, и я первый начну полыхать на костре

Мне так трудно тут верить в людей

Видеть блики огней на глазах дикарей

Прости я снова перебрал и плетусь тихо пьяный, туда где солнце светит мне слишком

Ярко, но я не вижу ни черта дальше сетчатки глаза, что запотело навсегда от перегара

Прости я снова перебрал и плетусь тихо пьяный, туда где солнце светит мне слишком

Ярко, но я не вижу ни черта дальше сетчатки глаза, что запотело навсегда от перегара

Прости я снова перебрал и плетусь тихо пьяный, туда где солнце светит мне слишком

Ярко, но я не вижу ни черта дальше сетчатки глаза, что запотело навсегда от перегара

Het spijt me, ik ging er weer heen en sjokte stilletjes dronken

Waar de zon te fel schijnt voor mij

Maar ik kan niet verder kijken dan het netvlies

Wat voor altijd beslagen is, van de dampen

Geboren om te vechten voor het recht om te ademen, nooit pijn te voelen

Als de muze leeft, dan ben ik als een samoerai, als ze stierf, dan blijkbaar ronin

Alleen verrijkt plutonium

De mot die langs de levenslijn liep

Voor altijd vliegt uit de palm van je hand

Ik zal snel mijn stem verliezen en doof worden

Ik heb geen medelijden met mezelf zoals zij

Ik werd overgegeven door de wereld op het koude asfalt en ik moet mijn vuisten heffen

Achter mij warme tijd

Al het leven is als een droom

Mensen lijken onsterfelijk te zijn

Ik ben blind-doof-stom,

Maar mijn hart is honderd keer zwaarder dan de portemonnee van je verklede vader

Teef niet yap

Duizenden monden vertelden me dat ik nutteloos en zwak was,

Maar ik geloof zo oprecht in mezelf

Omdat ik nooit verbrand

Dood me, maar ik kijk niet achterom

De dageraad is tenslotte niet ver weg

Het spijt me, ik ging er weer heen en sjokte stilletjes dronken, naar waar de zon ook voor mij schijnt

Het is helder, maar ik kan niets zien buiten het netvlies van mijn oog, dat voor altijd beslagen is door de dampen.

Het spijt me, ik ging er weer heen en sjokte stilletjes dronken, naar waar de zon ook voor mij schijnt

Het is helder, maar ik kan niets zien buiten het netvlies van mijn oog, dat voor altijd beslagen is door de dampen.

Het spijt me dat je mijn spoor niet zult zien

Ik ben tenslotte net een ninja, gewoon verdwenen

Half in een droom leven

Terwijl ik 's nachts naar huis sloop, hey, de kaart lag scheef,

Maar het is te vroeg om te lachen, stomme klootzak

Ik zal al je palen verplaatsen

Waar de zon voor ons schijnt

Dit is het stenen tijdperk

We zijn op platte aarde

Allemaal als één vegeteren we onderaan

Terwijl je stilletjes staart naar wat ik draag

Ik schaam me niet om zwakker te lijken dan ik ben

Iedereen op zichzelf

Doe de lichten uit en ik zal de eerste zijn die op de brandstapel begint

Het is zo moeilijk voor mij om in mensen hier te geloven

Zie de schittering van lichten in de ogen van wilden

Het spijt me, ik ging er weer heen en sjokte stilletjes dronken, naar waar de zon ook voor mij schijnt

Het is helder, maar ik kan niets zien buiten het netvlies van mijn oog, dat voor altijd beslagen is door de dampen.

Het spijt me, ik ging er weer heen en sjokte stilletjes dronken, naar waar de zon ook voor mij schijnt

Het is helder, maar ik kan niets zien buiten het netvlies van mijn oog, dat voor altijd beslagen is door de dampen.

Het spijt me, ik ging er weer heen en sjokte stilletjes dronken, naar waar de zon ook voor mij schijnt

Het is helder, maar ik kan niets zien buiten het netvlies van mijn oog, dat voor altijd beslagen is door de dampen.